و اگر نداند بنابر احتياط واجب بايد از او بپرسد [1]، كه اگر سفر او هشت فرسخ باشد، نماز را شكسته به‌جا آورد.

مسأله 1294- كسى كه در سفر به اختيار ديگرى است، اگر بداند يا گمان داشته باشد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مى‌شود، بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1295- كسى كه در سفر به اختيار ديگرى است، اگر شك دارد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مى‌شود يا نه، بايد نماز را تمام بخواند [2]. ولى اگر شك او از اين جهت است كه احتمال مى‌دهد مانعى براى سفر او پيش آيد، چنانچه احتمال او در نظر مردم به جا نباشد بايد نماز را شكسته بخواند.

شرط سوم: آن كه در بين راه از قصد خود بر نگردد، پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد يا مردد شود، بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1296- اگر بعد از رسيدن به چهار فرسخ از مسافرت منصرف شود، چنانچه تصميم داشته باشد كه همان جا بماند يا بعد از ده روز برگردد، يا در برگشتن و ماندن مردد باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

مسأله 1297- اگر بعد از رسيدن به چهار فرسخ از مسافرت منصرف شود و تصميم داشته باشد كه همان روز يا شب آن برگردد بايد نماز را شكسته بخواند و اگر همان روز يا همان شب برنگردد و بخواهد كمتر از ده روز در آن‌جا بماند، به اندازه ممكن احتياط را مراعات كند [3] و نماز را هم تمام و هم شكسته بخواند.

مسأله 1298- اگر براى رفتن به محلى حركت كند و بعد از رفتن مقدارى از راه بخواهد جاى ديگرى برود، چنانچه از محل اولى كه حركت كرده تا جايى‌كه مى‌خواهد برود،

[1] واجب نيست.

[2] بايد شكسته بخواند.

[3] لازم نيست مراعات كند، نمازش را بايد شكسته بخواند.