فرسخ برود و همان روز يا شب آن‌ [1]، به وطنش يا به جايى كه مى‌خواهد ده روز بماند برگردد بايد نماز را شكسته بخواند.

مسأله 1290- كسى كه نمى‌داند سفرش چند فرسخ است، مثلًا براى پيدا كردن گمشده‌اى مسافرت مى‌كند و نمى‌داند كه چه مقدار بايد برود تا آن را پيدا كند، بايد نماز را تمام بخواند. ولى در برگشتن، چنانچه تا وطنش يا جايى كه مى‌خواهد ده روز در آن‌جا بماند، هشت فرسخ يا بيشتر باشد، بايد نماز را شكسته بخواند. و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه چهار فرسخ برود و همان روز يا شب آن برگردد، چنانچه رفتن و برگشتن هشت فرسخ شود، بايد نماز را شكسته بخواند.

مسأله 1291- مسافر در صورتى بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته باشد هشت فرسخ برود، پس كسى كه از شهر بيرون مى‌رود و مثلًا قصدش اين است كه اگر رفيق پيدا كند، سفر هشت فرسخى برود چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا مى‌كند، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر اطمينان ندارد، بايد تمام بخواند.

مسأله 1292- كسى كه قصد هشت فرسخ دارد، اگرچه در هر روز مقدار كمى راه برود وقتى به جايى برسد كه ديوار شهر را نبيند و اذان آن را نشنود بايد نماز را شكسته بخواند. ولى اگر در هر روز مقدار خيلى كمى راه برود كه نگويند مسافر است، بايد نمازش را تمام بخواند و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.

مسأله 1293- كسى كه در سفر به اختيار ديگرى است، مانند نوكرى كه با آقاى خود مسافرت مى‌كند چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است، بايد نماز را شكسته بخواند

[1] در آن روز هم اگر نخواهد برگردد و روزهاى ديگر بخواهد برگردد بايد شكسته بخواندمگر قصد ماندن ده روز كند و آنچه در اين مسأله ذكر شد در مسائل ديگر هم كه مى‌آيد جارى است.