مسأله 1195- كسى كه در يك چيز نماز زياد شك مى‌كند، چنانچه در چيزهاى ديگر نماز شك كند بايد به دستور آن عمل نمايد، مثلًا كسى كه زياد شك مى‌كند سجده كرده يا نه اگر در به‌جا آوردن ركوع شك كند بايد به دستور آن رفتار نمايد؛ يعنى اگر ايستاده ركوع را به‌جا آورد و اگر به سجده رفته، اعتنا نكند.

مسأله 1196- كسى كه در نماز مخصوصى مثلًا در نماز ظهر زياد شك مى‌كند اگر در نماز ديگر مثلًا در نماز عصر شك كند، بايد به دستور شك رفتار نمايد.

مسأله 1197- كسى كه وقتى در جاى مخصوصى نماز مى‌خواند زياد شك مى‌كند، اگر در غير آن‌جا نماز بخواند و شكى براى او پيش آيد بايد به دستور شك عمل نمايد.

مسأله 1198- اگر انسان شك كند كه كثيرالشك شده يا نه، بايد به دستور شك عمل نمايد. و كثيرالشك تا وقتى يقين نكند كه به حال معمولى مردم برگشته بايد به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 1199- كسى كه زياد شك مى‌كند، اگر شك كند ركنى را به‌جا آورده يا نه، و اعتنا نكند بعد يادش بيايد كه آن را به‌جا نياورده، چنانچه مشغول ركن بعد نشده، بايد آن را به‌جا آورد، و اگر مشغول ركن بعد شده نمازش باطل است، مثلًا اگر شك كند ركوع كرده يا نه و اعتنا نكند، چنانچه پيش از سجده يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد ركوع كند و اگر در سجده يادش بيايد، نمازش باطل است.

مسأله 1200- كسى كه زياد شك مى‌كند، اگر شك كند چيزى را كه ركن نيست به‌جا آورده يا نه و اعتنا نكند و بعد يادش بيايد كه آن را به‌جا نياورده، چنانچه از محل به‌جا آوردن آن نگذشته بايد آن را به‌جا آورد، و اگر از محل آن گذشته نمازش صحيح است، مثلًا اگر شك كند كه «حمد» خوانده يا نه و اعتنا نكند، چنانچه در قنوت يادش بيايد كه «حمد» نخوانده، بايد بخواند و اگر در ركوع يادش بيايد نماز او صحيح است.