با اقرار پدر، فرزند از نزديكان پدرش ارث نمى‌برد.

مسأله 4- اقرار فرزند و بقيّه نزديكان، بعد از لعان، اثرى در توارث ندارد، بلكه آنچه كه اثر دارد، فقط اقرار پدر در ارث بردن فرزند از او مى‌باشد.

امورى در اينجا، از موانع ارث شمرده شده كه در آن تسامح است:

اول: حمل،

مادامى‌كه حمل است ارث نمى‌برد؛ اگر چه معلوم باشد كه در شكم مادرش زنده است؛ ليكن از كسى كه در مرتبه يا در طبقه متأخر از او است حاجب مى‌باشد؛ پس اگر ميت حمل داشته باشد و داراى نوه‌ها و برادرها هم باشد، از ارث بردن ممنوع مى‌شوند و چيزى به آن‌ها داده نمى‌شود تا حال آن روشن شود، پس اگر زنده متولد شد، ارث اختصاص به او پيدا مى‌كند و اگر به طور مرده به دنيا آمد، آن‌ها ارث مى‌برند.

مسأله 1- اگر ميت وارث ديگرى در مرتبه و طبقه حمل داشته باشد مانند اينكه ميت داراى اولاد باشد، براى حمل به اندازه سهم دو پسر كنار گذاشته مى‌شود و باقى‌مانده به بقيه داده مى‌شود سپس بعد از آن‌كه وضع روشن شد، اگر مرده به دنيا آمد، سهم او كه كنار گذاشته شده بود به وارث ديگر داده مى‌شود و اگر وارث متعدد باشد طبق آنچه كه خدا واجب كرده بين آن‌ها تقسيم مى‌شود.

مسأله 2- اگر براى وارث موجود، فرضى باشد كه با بود و نبود حمل تغيير نمى‌كند مانند سهم يكى از زوجين يا يكى از پدر و مادر در صورتى كه با او فرزندى غير از حمل باشد، تمام سهم او داده مى‌شود. و در صورتى كه حمل در فرض تولد- و لو در بعضى از صور- سهم وارث را تغيير داده و ناقص مى‌كند به وارث كمترين سهمى را كه در صورت تولد حمل به ارث مى‌برد، داده مى‌شود، مانند پدر و مادرى كه با آن‌ها غير از حمل فرزند ديگرى نيست.

مسأله 3- اگر با وسايل جديد حال بچه (حمل) معلوم شود به مقدار سهم او كنار گذاشته مى‌شود، پس اگر معلوم شود كه او يكى و پسر است، سهم يك پسر كنار گذاشته مى‌شود. و اگر معلوم شود كه او يك دختر است سهم او كنار گذاشته مى‌شود. و اگر معلوم شود كه حمل بيشتر از دو نفر است سهم آن‌ها كنار گذاشته مى‌شود.