كتاب خلع و مبارات‌

مسأله 1- «خُلع»، طلاق دادن در مقابل فديه زنى است كه از شوهرش كراهت دارد؛ پس خلع يك قسم از طلاق است و جميع شرايط گذشته طلاق در آن معتبر است. و علاوه بر آن‌ها فقط كراهت زوجه از شوهر در آن معتبر مى‌باشد، پس اگر كراهت از دو طرف باشد، «مبارات» است و اگر فقط از طرف شوهر باشد، نه خلع است و نه مبارات.

مسأله 2- ظاهر آن است كه خلع با هر يك از دو لفظ خلع و طلاق- چه هر كدام آن‌ها از ديگرى مجرّد باشد يا منضم به ديگرى- واقع مى‌شود، پس بعد از آن‌كه زوجه بذل فديه را انشا كرد تا زوج او را خلع نمايد، جايز است كه زوج بگويد: «خلعتك على كذا» يا «انت مختلعة على كذا» و به آن اكتفا مى‌كند، يا پشت سر آن قولش «فانت طالق على كذا» را مى‌آورد. يا مى‌گويد: «انت طالق على كذا» و به آن اكتفا مى‌كند يا پشت سر آن گفته‌اش:

«فانت مختلعة على كذا» را مى‌آورد، ليكن ترك احتياط به جمع بين آن‌ها سزاوار نيست، بلكه ترك نشود.

مسأله 3- خلع، از ايقاعات است، ليكن در نياز به دو طرف، و نياز به دو انشا- بذل چيزى از طرف زوجه تا زوج او را طلاق دهد و انشاى طلاق از طرف زوج در مقابل آنچه كه زن بذل نموده- شبيه عقود مى‌باشد. و اين به دو صورت واقع مى‌شود: اول- اين است كه بذل از طرف زوجه مقدم شود تا اينكه زوج طلاقش دهد، پس زوج او را بر آنچه كه بذل نموده، طلاق مى‌دهد. دوم- اينكه زوج ابتدا به طلاق نمايد در حالى كه صريحاً