در مدت حياتش و لو يك مرتبه آن را ايجاد نمايد. و اگر آن را انجام دهد حنث تحقق مى‌يابد و نذر منحل مى‌شود چنان كه در قسم گذشت.

مسأله 26- حنثى كه موجب كفّاره است وقتى محقق مى‌شود كه نذر را از روى اختيار مخالفت نمايد؛ پس اگر چيزى را كه نذرش به ترك آن تعلق پيدا كرده، از روى فراموشى يا جهل يا اضطرار يا اكراه انجام دهد، چيزى بر آن مترتب نمى‌شود، بلكه ظاهر آن است كه نذر به جهت آن منحل نمى‌شود، پس ترك آن بعد از برطرف شدن عذر- مادام العمر در صورتى كه نذرش مطلق باشد و تا وقت آن باقى مانده در صورتى كه موقت باشد- واجب است.

مسأله 27- اگر نذر كند كه چنانچه بيمارش خوب شود يا مسافرش بيايد مثلًا يك روز روزه بگيرد، آنگاه معلوم شود كه قبل از نذر مريض خوب شده و مسافر آمده، وفاى به نذر لازم نمى‌باشد.

مسأله 28- كفّاره حنث نذر بنابر اقوى مانند كفّاره كسى است كه يك روز از ماه رمضان را افطار نمايد.

عهد

عهد به مجرد نيّت منعقد نمى‌شود، بلكه بنابر اقوى احتياج به صيغه دارد و صورت آن:

«عهد مى‌كنم با خدا» يا «بر من است عهد خدا» مى‌باشد. و مانند نذر، هم به طور مطلق و هم به طور معلّق بر شرط واقع مى‌شود. و ظاهر آن است كه آنچه كه در نذر مشروط معتبر بود در معلق عليه عهد هم، اگر مشروط باشد، معتبر است. و اما نسبت آن به چيزى كه بر آن عهد مى‌بندد مانند قسم است كه در آن معتبر است مرجوح دينى يا دنيايى نباشد و رجحان در آن معتبر نمى‌باشد؛ تا چه رسد به اينكه طاعت باشد، بنا بر اين اگر بر فعل مباحى عهد نمايد لازم مى‌شود. و اگر بر فعلى كه ترك آن ارجح است يا بر ترك چيزى كه فعل آن اولى است- و لو از جهت دنيايى- عهد ببندد منعقد نمى‌شود. و اگر در وقت عهد چنين نباشد سپس بر آن عارض شود، منحل مى‌شود.

مسأله‌- مخالفت عهد بعد از انعقاد آن، موجب كفّاره است. و اظهر آن است كه كفّاره‌اش كفّاره كسى است كه يك روز از ماه رمضان را افطار نمايد.