و از آنجا بلند شود و به جمره بخورد صحيح است. ششم: آن‌كه شماره‌اش هفت (سنگ) باشد. هفتم: آن‌كه سنگ‌ها دنبال يكديگر باشند، پس اگر يك‌دفعه آن‌ها را بزند يك سنگ حساب مى‌شود، و لو اينكه پى‌درپى به جمره بخورند، چنان كه اگر آن‌ها را پى‌درپى بزند اگر چه يك‌دفعه برسند صحيح است.

مسأله 3- اگر شك كند كه آيا اين سنگ‌ها قبلًا به كار گرفته شده‌اند يا نه، جايز است با آن‌ها رمى نمايد. و اگر احتمال دهد كه آن‌ها از غير حَرَمند و از بيرون آورده شده‌اند، اعتنا نمى‌كند. و اگر شك كند كه به آن‌ها «حصى» (ريگ) گفته مى‌شود يا نه، نمى‌تواند به آن‌ها اكتفا كند. و اگر در تعداد رمى شك نمايد بايد به قدرى رمى كند كه يقين به هفت پيدا كند.

و همچنين است اگر شك كند كه سنگ‌ها به جمره رسيده يا نه، واجب است رمى كند تا يقين به رسيدن به جمره پيدا كند. و گمان در آنچه كه ذكر شد در حكم شك است. و اگر بعد از قربانى كردن يا سر تراشيدن در (اصل) رمى جمره يا در عدد آن شك نمايد اعتنا نمى‌كند. و اگر قبل از قربانى و حلق، بعد از برگشتن از رمى در عدد آن شك كند پس اگر شك در نقيصه داشته باشد احتياط (واجب) آن است كه برگردد و عدد را تمام كند، و اعتنا به شك در زياده نمى‌كند. و اگر بعد از فارغ شدن از رمى بعد از آن‌كه عدد را حفظ نموده، در صحت آن شك نمايد بايد بنا را بر صحت بگذارد.

مسأله 4- لازم نيست كه سنگ‌ها پاك باشند، و در كسى كه رمى مى‌كند طهارت از حدث يا نجاست، شرط نيست.

مسأله 5- براى كسى كه توانايى بر رمى ندارد نايب گرفته مى‌شود مانند اطفال و مريض‌ها و بيهوش‌ها. و مستحب است در صورت امكان، مريض نزد جمره برده شود و در حضور او رمى شود، بلكه احوط (استحبابى) است. و اگر مريض خوب شود يا بيهوش به هوش آيد بعد از آن‌كه نايب سنگ‌ها را زده باشد، اعاده واجب نيست. و اگر در اثنا باشد خودش از نو به جا مى‌آورد و كفايت آنچه را كه نايب زده، مورد اشكال است.

مسأله 6- كسى كه روز عيد براى رمى عذر دارد برايش جايز است كه در شب رمى كند.

مسأله 7- رمى پياده و سواره جايز است و اوّلى افضل است.