دوم از واجبات: قربانى كردن است‌

و بايد يكى از چهارپايان سه‌گانه: شتر و گاو و گوسفند باشد و گاوميش (جزء) گاو است و ساير حيوانات جايز نيست و افضل شتر، سپس گاو است. و يك قربانى از طرف دو نفر يا بيشتر به طور شريكى در حال اختيار، كفايت نمى‌كند، و در حال اضطرار، كفايت آن اشكال دارد، پس احتياط (واجب) آن است كه هم شركت باشد و هم روزه (بگيرند).

مسأله 8- در قربانى چند چيز معتبر است: اول: سن است؛ پس در شتر داخل سال ششم شدن و در گاو بنابر احتياط (واجب) داخل سال سوم شدن معتبر است و بز مانند گاو است، و در ميش بنابر احتياط (واجب) بايد داخل سال دوم شده باشد. دوم: صحيح و سالم بودن؛ بنا بر اين بيمار كفايت نمى‌كند حتى بنابر احتياط نبايد كچلى داشته باشد. سوم: آن‌كه خيلى بزرگسال نباشد. چهارم: آن‌كه تام الاجزاء باشد؛ پس ناقص كفايت نمى‌كند، مانند خصىّ، و آن حيوانى است كه دو خايه آن را بيرون آورده باشند، و بنابر احتياط (واجب) حيوانى كه بيضه آن را كوبيده‌اند كفايت نمى‌كند، و نه حيوانى كه در اصل خلقت بى‌خايه است و نه دم بريده و نه گوش بريده (كفايت نمى‌كند) و نبايد شاخ داخلى‌اش شكسته باشد و حيوانى كه شاخ بيرونى‌اش شكسته باشد اشكال ندارد. و بعيد نيست كه به حيوانى كه در اصل خلقت گوش و شاخ ندارد اكتفا گردد و احتياط (مستحب) خلاف آن است. و اگر كورى يا لنگى‌اش آشكار باشد بنابر اقوى كفايت نمى‌كند. و همچنين است بنابر احتياط (واجب) اگر كورى و لنگى آن آشكار نباشد. و شكاف داشتن گوش و سوراخ داشتن آن مانعى ندارد و احتياط مستحب آن است كه به آن اكتفا نكند، چنان كه احتياط (واجب) آن است كه به حيوانى كه چشمش سفيد شده باشد اكتفا نكند. پنجم: اينكه لاغر نباشد و همين‌كه در كمرش پيه باشد كفايت مى‌كند و احتياط (مستحب) آن است كه عرفاً لاغر نباشد.

مسأله 9- اگر غير از خصىّ پيدا نشود بعيد نيست كه به همان اكتفا شود، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه بين آن خصىّ و بين حيوانى كه كامل است در ذيحجه همين سال جمع نمايد، و اگر ممكن نشد در سال آينده، و يا بين حيوان ناقص و روزه جمع كند. و اگر