دهم: رسيدن به اختيارى مشعر فقط، پس حجش صحيح است در صورتى كه عمداً اختيارى عرفه را ترك نكرده باشد، وگرنه باطل است.

يازدهم: رسيدن به اضطرارى روزانه مشعر فقط؛ پس حجش باطل است.

دوازدهم: رسيدن به اضطرارى شبانه مشعر فقط؛ پس اگر از صاحبان عذر است و وقوف عرفه را عمداً ترك نكرده است بنابر اقوى حجش صحيح است، وگرنه باطل است.

گفتارى در مورد واجبات منى‌

واجبات منى‌ سه چيز است:

اول: رمى نمودن جمره عقبه با حصى (ريگ)

و معتبر است كه عنوان «حصى» صدق كند پس با ماسه و با سنگ درشت و خزف و مانند اين‌ها جايز نيست. و در اين سنگ‌ها شرط است كه از حرم باشند، بنا بر اين سنگى كه از خارج حرم است كافى نيست. و اينكه بكر باشند كه و لو در سال‌هاى قبل با آن‌ها رمى نكرده باشند، و اينكه مباح باشند؛ بنا بر اين با سنگ غصبى و سنگى كه ديگرى آن را حيازت كرده بدون اذن او جايز نيست. و مستحب است كه از مشعر باشند.

مسأله 1- وقت رمى از طلوع آفتاب روز عيد تا غروب آن روز است. و اگر فراموش كرد تا روز سيزدهم جايز است و اگر تا بعد از سيزدهم يادش نيامد احتياط (واجب) رمى كردن در سال آينده است و لو اينكه نايب بگيرد.

مسأله 2- در رمى جمرات چند چيز واجب است: اول: نيّت خالص براى خداى متعال مانند بقيه عبادات، دوم: افكندن آن‌ها است به طورى كه رمى (انداختن) ناميده شود، بنا بر اين اگر با دستش آن‌ها را روى جمره قرار دهد كفايت نمى‌كند. سوم: اينكه انداختن با دست باشد، پس اگر با پا بيندازد كافى نيست، و احتياط (مستحب) آن است كه با وسيله‌اى پرتاب نشود مانند «فلاخن» اگر چه بعيد نيست كه جايز باشد. چهارم: رسيدن سنگ‌ها به جمره، پس سنگ‌هايى كه به جمرات نرسد حساب نمى‌شود. پنجم: رسيدن آن به جمره به واسطه پرتاب او باشد، بنا بر اين اگر انداختن ناقص باشد (كه به جمره نمى‌رسد) و حركت ديگرى از حيوان يا انسان آن را كامل كند (و موجب رسيدن آن سنگ به جمره شود) كفايت نمى‌كند، ولى اگر رمى كند و به سنگى يا مانند آن بخورد (كمانه كند)