مسأله 14- اگر قصد كند كه بيشتر از هفت دور يا كمتر از آن طواف كند طوافش باطل است و لو اينكه آن را هفت دور تمام كند. و احتياط (واجب) آن است كه كسى كه حكم را نمى‌داند، بلكه كسى كه سهو كرده و شخص غافل، در وجوب اعاده به شخصى كه عمداً چنين قصدى كرده ملحق شود.

مسأله 15- اگر خيال كند كه بعد از هفت شوط واجب، يك شوط مستحب است و قصد كرد هفت شوط را كه انجام داد يك شوط ديگر كه مستحب است بياورد، طوافش صحيح است.

مسأله 16- اگر سهواً از طوافش كم كند پس اگر از نصف گذشته است اقوى آن است كه بايد آن را تمام كند، مگر اينكه كار زيادى در بين آن واقع شده باشد، كه در اين صورت احتياط (واجب) تمام كردن آن و اعاده آن است، و اگر از نصف نگذشته باشد طواف را اعاده مى‌كند، ليكن احتياط (مستحب) آن است كه آن را تمام كرده و (سپس) اعاده كند.

مسأله 17- اگر نقص طواف يادش نيايد مگر پس از اينكه مثلًا به وطنش برگردد در صورت امكان واجب است براى از نو به جا آوردن طواف، به مكه برگردد و در صورتى كه ممكن نباشد يا موجب حرج باشد، واجب است كسى را نايب بگيرد و احتياط (مستحب) تمام كردن آن، سپس اعاده آن است.

مسأله 18- اگر سهواً بر هفت دور بيفزايد پس اگر زيادى كمتر از يك شوط است بايد آن را رها كند و طوافش صحيح است. و اگر زيادى يك شوط يا بيشتر باشد احتياط (واجب) آن است كه آن را با قصد قربت بدون تعيين وجوب يا استحباب به هفت شوط برساند و قبل از سعى دو ركعت نماز بخواند و آن‌ها را براى طواف فريضه قرار دهد بدون آن‌كه براى طواف اول يا دوم بودن را معيّن كند و بعد از سعى دو ركعت نماز براى غير فريضه بخواند.

مسأله 19- رها كردن طواف مستحبى بدون عذر جايز است و همچنين است طواف واجب بنابر اقوى، ولى احتياط (مستحب) آن است كه آن را رها ننمايد، به اين معنى كه آن را رها كند بدون آن‌كه برگردد تا آنجا كه موالات عرفى از دست برود.