مسأله 20- اگر طوافش را قطع نمايد و منافى- حتى مانند فاصله طولانى- به جا نياورده باشد آن را تمام مى‌كند و طوافش صحيح است، و اگر منافى به جا آورده باشد پس اگر بعد از دور چهارم طوافش را قطع نموده باشد احتياط (واجب) آن است كه آن را تمام نمايد و اعاده‌اش كند.

مسأله 21- اگر در بين طوافش عذرى از قبيل بيمارى يا حدثى بدون اختيار پيدا شود پس اگر بعد از تمام شدن دور چهارم باشد بعد از برطرف شدن عذر آن را تمام مى‌كند و صحيح است، وگرنه بايد اعاده‌اش نمايد.

مسأله 22- اگر بعد از طواف و انصراف از آن، در زياد شدن شوطها شك نمايد اعتنا نمى‌كند و بنابر صحت مى‌گذارد، و اگر در كم شدن شوطها شك نمايد همچنين است (كه به شكش اعتنا نمى‌كند) ولى داراى اشكال است، پس احتياط ترك نشود. و اگر بعد از طواف در صحت طواف شك كند از جهت اينكه شك دارد كه با نبود شرط يا وجود مانع طواف نموده است، بنا را بر صحت مى‌گذارد، حتى در صورتى هم كه قبل از انصراف پيدا كردن (از طواف) بعد از آن‌كه هفت شوط را بدون كم و زياد در خاطر داشته باشد، برايش شك حادث شود.

مسأله 23- هرگاه بعد از رسيدن به حجر الاسود در اينكه بر طوافش اضافه نموده است شك نمايد، بنا را بر صحت مى‌گذارد. و اگر قبل از رسيدن (به حجر الاسود) در آن دور كه در دست دارد شك نمايد كه مثلًا اين دور هفتم است يا هشتم، طوافش باطل است. و اگر در آخر يا وسط دور شك كند كه آيا اين دور هفتم است يا ششم يا غير آن از صورت‌هاى كمبود، طوافش باطل است.

مسأله 24- كسى كه در عدد دورها زياد شك مى‌كند، نبايد به شكّش اعتنا كند و احتياط (مستحب) آن است كه شخص مورد اطمينانى را براى حفظ نمودن دورها، نايب بگيرد؛ و گمان در عدد دورها در حكم شك است.

مسأله 25- اگر در حال سعى بداند كه طواف را انجام نداده بايد سعى را قطع كند و طواف را به جا آورد، سپس سعى را اعاده نمايد. و اگر بداند كه طوافش ناقص است بايد