ولى اگر يقين نداشته باشد، بلكه احتمال بدهد، اشكال ندارد و در اين صورت اگر چيزى خارج شود و بى‌اختيار پايين هم برود، روزه‌اش باطل نمى‌شود، البته اين در صورتى است كه عادتش اين نباشد وگرنه اشكال دارد و نبايد احتياط را ترك نمايد.

مسأله 17- با فرو بردن آب دهان كه در دهان جمع شده، هرچند جمع شدن آن به خاطر يادآورى چيزى كه باعث آن است باشد، روزه باطل نمى‌شود و همچنين است فرو بردن اخلاطى كه به فضاى دهان نرسيده، و بنابر اقوى بين آنچه از سر فرود آيد و يا از سينه بيرون آيد فرقى نيست، ولى آنچه به فضاى دهان رسيده، بنابر احتياط (واجب) بايد آن را فرو نبرد و اگر اخلاط از دهان بيرون آيد و بعد آن را فرو برد، روزه‌اش باطل مى‌شود و همچنين است آب دهان، بلكه اگر سنگريزه‌اى در دهانش باشد و آن را بيرون آورد و رطوبتى از آب دهان به آن باشد، و بعد دوباره آن را به دهان برگرداند و آن رطوبت را فرو برد، يا خيّاط، نخى را با آب دهان مرطوب كند و بعد دوباره به دهان برگرداند و رطوبت آن را فرو برد، يا آن‌كه شخص مسواك كند و مسواك را كه رطوبت دارد بيرون آورد و دوباره به دهان برده و رطوبت آن را فرو برد و امثال اين‌ها، روزه‌اش باطل مى‌شود. البته اگر آن رطوبت در آب دهان به طورى مستهلك شود كه فرو بردن چيز ديگرى با آب دهان صدق نكند، اشكال ندارد. و همچنين است حكم چشيدن و جويدن غذا و باقى‌مانده آب مضمضه.

و همچنين جويدن سقز بنابر اصح، اشكال ندارد، هر چند مزه آن را در آب دهان بيابد، به شرط آن‌كه اين مزه به خاطر تجزيه شدن اجزاى آن و لو با ذوب شدن در دهان نباشد.

مسأله 18- تمامى چيزهايى كه گفته شد كه روزه را باطل مى‌كند- به جز باقى ماندن بر جنابت كه تفصيل آن گذشت- در صورتى روزه را باطل مى‌كنند كه از روى عمد واقع شوند، نه غير عمد، مانند فراموش كردن يا بدون قصد انجام دادن، كه هيچ قسم از اقسام «غير عمد» روزه را باطل نمى‌كند، همچنان كه تمام اقسام «عمد» روزه را باطل مى‌كند، بدون آن‌كه فرقى باشد بين عالم به حكم و جاهل به آن؛ بنابر اقوى در جاهل مقصّر و بنابر احتياط (واجب) در جاهل قاصر. و از اقسام عمد آن است كه كسى فراموش كند (روزه است) و چيزى بخورد و گمان كند روزه‌اش باطل شده، و بعد از آن عمداً چيزى بخورد. و كسى كه به زور و با سلب شدن اختيارش چيزى در حلقش ريخته شود، روزه‌اش باطل‌