مى‌تواند با گمان به داخل شدن وقت نماز بخواند و اما كسى كه داراى عذر شخصى است مانند كور و زندانى، نبايد ترك احتياط كند، پس بايد نماز را تأخير اندازد تا علم پيدا كند وقت داخل شده است.

مقدمه دوم در قبله است‌

مسأله 1- رو به قبله بودن در نمازهاى واجب- چه يوميه و چه غير يوميه حتى نماز ميّت- در صورت امكان واجب است و همچنين است در نماز مستحبى كه روى زمين با حالت آرامش و سكون خوانده مى‌شود، اما در نماز مستحبى كه در حال راه رفتن و سوار بودن و در كشتى خوانده مى‌شود، رو به قبله بودن معتبر نيست.

مسأله 2- در حال نماز، بايد علم داشته باشد كه رو به قبله است و بنابر اقوى بيّنه‌اى (شهادت دو عادل) كه بر اساس مبادى حسى باشد جاى علم را مى‌گيرد. و اگر علم و بيّنه ممكن نباشد، بايد تمام كوشش خود را مبذول دارد و طبق گمانش عمل نمايد. و اگر تحصيل گمان (نيز) امكان پيدا نكرد و چهار طرف در نظر او مساوى بود، در صورت وسعت وقت بايد به چهار طرف نماز بخواند وگرنه به هر چند طرفى كه وقت دارد. و اگر با علم و مانند آن ثابت شود كه در بعضى از اطراف چهارگانه قبله نيست بايد رو به طرف‌هايى كه مورد احتمال مى‌باشند، نماز بخواند. و به قبله شهر مسلمين- در نماز و قبرها و محراب‌هاى ايشان- در صورتى كه معلوم نباشد كه اشتباه است، اعتماد مى‌شود.

مسأله 3- شخص متحيرى كه واجب است نمازش را به بيش از يك طرف بخواند چنانچه دو نماز بر او واجب باشد بنابر احتياط (واجب) بايد نماز دوم را به همان طرفى كه نماز اول را خوانده بخواند، چنان كه احتياط (مستحب) آن است كه نماز اول را به آن چند طرف بخواند سپس نماز دوم را شروع نمايد؛ اگر چه بنابر اقوى، خواندن نماز دوم بعد از خواندن نماز اول در هر طرفى، جايز است.

مسأله 4- اگر طبق دليل معتبرى به يك طرف (به عنوان قبله) نماز بخواند سپس روشن شود كه آن طرف قبله نبوده است، چنانچه انحراف از قبله مابين طرف راست و چپ نمازگزار باشد نمازش صحيح است و اگر در اثناى نماز متوجه اشتباه و انحراف از