مسأله 13- خواندن نماز مستحب در وقت نماز واجب مادامى‌كه وقت تنگ نشده بنابر اقوى جايز است و همچنين خواندن نماز مستحب براى كسى كه قضاى نماز واجب به عهده دارد جايز است.

مسأله 14- اگر يقين به داخل شدن وقت نمايد و نماز را بخواند يا بر اماره معتبرى مانند شهادت دو عادل اعتماد كند، چنانچه تمام نماز قبل از وقت واقع شده باشد باطل است و اگر قسمتى از آن- هر چند اندك- در وقت واقع شود صحيح است.

مسأله 15- اگر از اول وقت به مقدار خواندن نماز و تحصيل مقدمات آن- مانند وضو و غسل و تيمّم و غير اين‌ها- بر اساس حال و وضع نمازگزار بگذرد، سپس يكى از عذرها مانند ديوانگى و حيض پيش آيد، قضا بر او واجب است و اگر اين مقدار وقت نگذشته قضا بر او واجب نيست. البته اگر مقدمات نماز در همان اول وقت، حاصل باشد و از اول وقت به مقدار خواندن نماز بر اساس حال و تكليفش- در همان موقع- بگذرد و سپس عذرى پيدا شود قضا بر او واجب است. و اگر عذر در آخر وقت برطرف شود چنانچه وقت باقى‌مانده گنجايش تحصيل طهارت و خواندن دو نماز را دارد، انجام هر دو نماز واجب است و اگر فقط گنجايش تحصيل طهارت و يك نماز را دارد بايد نماز مختص آن وقت را بخواند و همچنين است اگر (حتى) يك ركعت از نماز را با طهارت درك كند، بنا بر اين اگر وقت باقى‌مانده به مقدار تحصيل طهارت و ادراك يك ركعت باشد بايد نماز دوم را بخواند و اگر به مقدار تحصيل طهارت و يك نماز و يك ركعت از نماز ديگر، وقت باقى باشد هر دو نماز واجب است.

مسأله 16- كسى كه عذر ندارد (و مى‌تواند به داخل شدن وقت علم پيدا كند) بايد در هنگام شروع نماز به داخل شدن وقت علم داشته باشد. و شهادت دو عادل كه شهادتشان از روى حس باشد- مثل اينكه شهادت بدهند كه سايه شاخص بعد از كم شدن، شروع به زياد شدن نموده است- جاى علم را مى‌گيرد. و اذان مؤذن اگر چه عادل و وقت‌شناس باشد، بنابر احتياط (واجب) كفايت نمى‌كند. و اما كسى كه عذر دارد (و نمى‌تواند به داخل شدن وقت علم پيدا كند) در عذرهاى عمومى مثل ابر و مانند آن،