اگر چه مقدارى از نماز عصر در خارج از وقت، واقع شود. و اگر براى شخص غير مسافر به مقدار خواندن چهار ركعت يا كمتر و براى مسافر به مقدار دو ركعت يا كمتر، وقت باقى مانده باشد، بايد نماز عصر را بخواند (و نماز ظهر را قضا نمايد). و اگر تا نصف شب براى شخص غير مسافر به مقدار خواندن پنج ركعت يا بيشتر و براى مسافر به مقدار خواندن چهار ركعت يا بيشتر، وقت باقى مانده باشد، بايد نماز مغرب را مقدم بدارد و اگر تا نصف شب كمتر از اين مقدار وقت براى غير مسافر و مسافر باقى مانده باشد، بايد نماز عشا را مقدم بدارد و بعد از خواندن آن اگر به مقدار خواندن يك ركعت يا بيشتر وقت باقى باشد، بايد فوراً نماز مغرب را بخواند و ظاهر آن است كه در اين صورت نماز مغرب ادا است؛ اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه نيّت ادا و قضا نكند.

مسأله 10- عدول (برگرداندن نيّت) از نماز بعدى به نماز قبلى جايز است بر خلاف عكس (كه عدول از نماز قبلى به نماز بعدى جايز نيست) بنا بر اين اگر نماز ظهر يا مغرب را شروع كرده و در اثناى آن معلوم شود كه آن‌ها را خوانده است، نمى‌تواند به نماز بعدى (عشا يا عصر) عدول نمايد، بر خلاف جايى كه خيال مى‌كرده نماز اول را خوانده و شروع در نماز دوم نمايد و در اثنا، خلاف آن معلوم شود (كه آن را نخوانده است) كه بايد به نماز اول- در صورتى كه محل عدول باقى باشد- عدول نمايد.

مسأله 11- اگر شخص مسافر به مقدار خواندن چهار ركعت، وقت داشته باشد و مثلًا شروع به نماز ظهر نمايد و در اثناى نماز قصد اقامت كند، نمازش باطل است و نمى‌تواند عدول به نماز بعدى (عصر) نمايد، پس بايد آن را رها كرده و نماز بعدى را شروع كند.

چنان كه در همين فرض، وقتى كه قصد اقامت داشته و شروع در نماز بعدى بنمايد سپس (در اثناى آن) از قصد اقامتش برگردد، عدول به نماز اول مشكل است.

مسأله 12- بنابر احتياط (واجب) صاحبان عذر كه اميد دارند عذرشان تا آخر وقت برطرف گردد بايد نماز را از اول وقت تأخير اندازند، مگر در تيمّم كه مبادرت به نماز (در اول وقت) در آن جايز است مگر آن‌كه بداند عذرش در وقت برطرف مى‌شود همان‌گونه كه در بحث تيمّم گذشت.