حق دارد از اذن اولش برگردد. و دفن با كفن غصبى يا با مال ديگرى كه غصب است مانند دفن در مكان غصبى است، بنا بر اين براى گرفتن آن مال يا كفن، نبش قبر جايز است. و اگر چيزى از اموالش مانند انگشتر و امثال آن با او دفن شود، جواز نبش قبر براى آن‌كه ورثه آن چيز را بردارند مورد تأمل و اشكال است، خصوصاً اگر برنداشتن آن اجحافى به ورثه نباشد.

و از آن جمله: جهت غسل دادن يا كفن يا حنوط كردن ميّت، در صورتى كه بدون آن‌ها دفن شده است با اينكه مى‌توانسته‌اند انجام بدهند و در همه اين موارد بايد بدن تباه نشده و موجب هتك او نباشد. و اما اگر ميّت با عذر بدون آن‌ها دفن شده باشد، مانند آن‌كه آب يا كفن و يا كافور نباشد و بعد از دفن پيدا شود، جايز بودن نبش جهت تدارك آن‌ها محل اشكال و تأمل است، خصوصاً اگر در اثر نبود آب او را تيمّم بدل از غسل داده و بعد از دفن آب پيدا شود، بلكه در اين صورت بنابر اقوى نبش قبر براى غسل جايز نيست. و اگر بدون نماز دفن شود، براى خواندن نماز، نبش قبر قطعاً جايز نيست، بلكه بايد بر قبر او نماز خوانده شود چنان كه گذشت.

و از آن جمله: در صورتى كه اثبات حقى از حقوق متوقف بر رؤيت جسد ميّت باشد.

و از آن جمله: در صورتى كه در جايى دفن شده باشد كه موجب هتك او است مثل اينكه در محل فاضلاب يا مزبله و يا در قبرستان كفار دفن شود.

و از آن جمله: جهت انتقال او به مشاهد مشرفه، در صورتى كه ميّت به انتقال بعد از دفن وصيت كرده باشد و يا آن‌كه به انتقال قبل از دفن وصيت نموده و ليكن در اثر معصيت يا فراموشى و يا جهل در جاى ديگر دفن شود، و يا آن‌كه اصلًا وصيتى نكرده باشد. كه بنا بر اقوى نبش قبر در صورت دوم (وصيت به انتقال قبل از دفن) جايز است و در صورت اول و سوم تأمل و اشكال است، و در صورت دوم (هم) وقتى جايز است كه بدن ميّت تغيير نيافته باشد و تا وقت دفن در جاى ديگر، تغييرى كه موجب هتك ميّت و اذيت مردم باشد، پيدا نكند.

و از آن جمله: در صورتى كه خوف درنده يا سيل، و يا دشمن و مانند اين‌ها بر ميّت باشد.