بيشتر است، جايز نيست. و پيراهن چاك كردن در فوت غير پدر و برادر جايز نيست، بلكه در بعضى از مواردى كه ذكر شد كفّاره واجب مى‌شود؛ پس در مورد زنى كه مويش را در مصيبت بچيند كفّاره‌اش، كفّاره ماه رمضان است، و اگر مويش را بكند، كفّاره‌اش كفّاره قسم است، و همچنين اگر زنى صورتش را به طورى خراش دهد كه خون بيايد، بايد كفّاره قسم بدهد بلكه بنابر احتياط (واجب) در هر حال (اگر چه خون نيايد) بايد كفّاره قسم بدهد. و اگر مردى در فوت همسر و يا فرزندش پيراهن پاره كند، بايد كفّاره قسم بپردازد.

و كفّاره قسم، به ده مسكين طعام دادن يا آنان را لباس پوشاندن يا آزاد كردن يك بنده است. و در صورتى كه نتواند، بايد سه روز روزه بگيرد.

مسأله 3- نبش قبر مسلمان و كسى كه در حكم مسلمان است، حرام مى‌باشد، مگر آن‌كه بداند از بين رفته و پوسيده و خاك شده است. البته نبش قبور انبياء و ائمه معصومين عليهم السلام اگر چه از دفن آن‌ها مدت طولانى گذشته باشد جايز نيست، بلكه همچنين است نبش قبور امام‌زادگان و صلحا و شهدا كه زيارتگاه و پناهگاه شده است. و منظور از نبش قبر آن است كه جسد ميّتى كه با دفن پوشيده شده آشكار شود، بنا بر اين اگر قبرى را بكنند و خاك آن را بيرون آورند بدون آن‌كه جسد ميّت آشكار شود اين نبش، نبش حرام نيست. و همچنين است اگر ميّت را روى زمين قرار داده و بر او بنايى ساخته باشند و يا در تابوتى از سنگ و مانند آن باشد، سپس او را بيرون آورند (نبش حرام نيست).

و نبش قبر در مواردى جايز است:

از آن جمله: اگر ميّت در زمينى كه اصل يا منفعت آن غصبى است از روى زورگويى يا نادانى و يا فراموشى دفن شده باشد و (در اين صورت) بر مالك واجب نيست كه مجاناً يا در مقابل گرفتن عوض، به باقى ماندن او راضى شود؛ اگر چه اولى بلكه احتياط (مستحب) آن است كه او را در آن زمين گذاشته و لو عوض بگيرد، مخصوصاً اگر ميّت وارث يا فاميل باشد و يا اشتباهاً دفن شده باشد. و اگر مالك اذن داد و اباحه نمود كه ميّت را در زمين او دفن كنند حق ندارد بعد از دفن از مباح كردن و اذن خود برگردد، اما اگر به هر سببى، ميّت بيرون قبر قرار گرفت بر مالك واجب نيست دو مرتبه راضى شده و اذن دفن دهد، بلكه‌