مسأله 4- محو آثار قبرهايى كه يقين به از بين رفتن ميّت آن‌ها باشد، جايز است در صورتى كه محذورى نداشته باشد، مانند آن‌كه، آن آثار ملك سازنده‌اش بوده و يا زمين قبر از مباحات بوده كه ولىّ ميّت آن را جهت قبر حيازت كرده است و مانند اين‌ها. و اگر اينگونه آثار در قبرستانى كه وقف مسلمين است باشد، و مورد نياز آنان باشد، جواز محو آن‌ها اولى است، مگر قبور شهدا و صلحا و علما و اولاد ائمه عليهم السلام كه زيارتگاه شده‌اند، كه قبلًا گذشت.

مسأله 5- اگر ميّت، در اثر معصيت و يا به طور مشروع از قبر بيرون آورده شد و يا به هر علتى از قبر بيرون افتاد، واجب نيست دو مرتبه در همان مكان دفن شود، بلكه دفن در جاى ديگر هم جايز است.

دو امر پايانى‌

امر اول: از مستحبات مؤكد شريك شدن در عزا و تسليت دادن صاحبان مصيبت و سبك كردن غم آن‌ها است‌

به ذكر آنچه مناسبت با اين حال داشته و تقليل اندوه مى‌نمايد، مانند ذكر مصيبت دنيا و به سرعت گذرا بودن آن، و اينكه همه انسان‌ها فانى مى‌شوند و اجل‌ها نزديك است و مانند نقل رواياتى كه در مورد اجرى را كه خداوند براى مصيبت‌ديده مهيا فرموده، مخصوصاً براى كسى كه فرزند از دست داده است؛ به اينكه شفاعت او درباره والدينش پذيرفته مى‌شود، حتى اينكه بچه سقط شده با حالت غضب بر در بهشت مى‌ايستد و مى‌گويد: داخل بهشت نمى‌شوم مگر آن‌كه پدر و مادرم داخل شوند و خداوند متعال آن دو را وارد بهشت مى‌كند، و مانند اين‌ها را تذكر دهد. و تعزيت (تسلى دادن) بعد از دفن و قبل از آن جايز است؛ گرچه افضل آن است كه بعد از دفن باشد و داراى اجر عظيم است، خصوصاً تعزيت به مادر فرزند از دست داده و فرزند صغير پدر از دست داده و اگر كسى مصيبت‌ديده‌اى را تسلى دهد، اجرش مانند اجر مصيبت‌ديده است، بدون آن‌كه از اجر مصيبت‌ديده كاسته شود و «هيچ مؤمنى برادر خود را بر مصيبتى تسلى نمى‌دهد مگر آن‌كه خداوند متعال او را از لباس‌هاى كرامت مى‌پوشاند» و حضرت موسى در يكى از مناجات‌هايش گفت: «اى پروردگار اجر كسى كه مادر فرزند از دست داده را