مقصد اوّل [در بيان «خير» و «شر»]

در شرح قول آن بزرگوار كه فرمايد:

«فَكانَ مِمّا أعْطَى الْعَقْلَ مِنَ الْخَمْسَةِ وَ السَّبْعينَ الْجُنْدِ: الْخَيْرُ وَ هُوَ وَزِيرُ الْعَقْلِ، وَ جَعَلَ ضِدَّهُ الشَّرَّ، وَ هُوَ وَزِيرُ الْجَهْلِ».

و در آن چند فصل است:

فصل اوّل [مقصود از خير و شر]

بدان كه بحث از حقيقت و ماهيت خير و شر، خارج از مقصود اصلى ما است با آن كه تعريفهايى كه از آنها در كتب حكميّه و غير آن كرده‌اند غالباً تعريف به لوازم و ملزومات و لواحق و عوارض است‌ [1]. و اين دو، چون به حسب‌

[1] نگاه كنيد به: الأسفار الأربعة، صدر المتألّهين شيرازى، ج 7، ص 57؛ شرح أصول الكافي، همان مؤلّف، ج 1، ص 386؛ مرآة العقول، علّامه مجلسى، ج 1، ص 67؛ شرح اصول كافى، مولى صالح مازندرانى، ج 1، ص 275.