در قرآن شريف به تعبيرات مختلفه از اين حقيقت غيبيه پرده برداشته، چنانچه در آيه 30 از آل عمران فرمايد: «يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً». [1]

و اين آيه شريفه كالصريح در اين است كه انسان خودِ اعمال را در آن روز مى‌بيند؛ چه اعمال صالحه و چه اعمال سيّئه، و تأكيد كند اين مطلب را آنكه مى‌فرمايد در ذيل آيه كه: آرزو مى‌كند كه بين او و اعمال سيئه‌اش جدايى بسيار باشد.

و در سوره مباركه «زلزال» فرمايد: «يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِيُرَوْا أَعْمالَهُمْ^ فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ^ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ» [2] و ظاهر، بلكه صريح اين آيه آن است كه مردم اعمال خود را هر چه باشد، در آن نشئه مى‌بينند.

و اين مطلب، يعنى تمثّل اعمال و صورت غيبيّه آنها از مسلَّمات پيش اهل معرفت‌ [3] است، و چنانچه از براى اعمال صورت ملكوتى است، هر يك از اعمال را در قلب انسانى اثرى است كه از آن در روايات تعبير شده به نقطه بيضاء و نقطه سودا

( إنَّ اللَّه إنّما يُعطِي الدّينَ مَن يُحِبُّهُ)، [4]؛ زيرا كه از هر عمل صالحى اگر با شرايط صوريّه و معنويّه و قالبيّه و

[1] روزى كه هر كس كار نيك و كار بد خود را در برابر خود حاضر بيند، آرزو كند كه اى كاش ميان او و كردارش فاصله‌اى دور مى‌بود.

[2] روزى كه مردم در آن روز، پراكنده از قبرها بيرون مى‌آيند تا اعمالشان را به آنها بنمايانند، هر كس به وزن ذرّه‌اى نيكى كرده باشد آن را مى‌بيند، و هر كس به وزن ذرّه‌اى بدى كرده باشد آن را مى‌بيند.

(زلزال/ 8- 6).

[3] نگاه كنيد به: الأسفار الأربعة، ج 9، ص 296، فصل 21 از باب 11.

[4] نگاه كنيد به: اصول كافي، ج 2، ص 170، كتاب الكفر و الايمان، باب 94

(إنَّ اللَّه إنّما يُعطِي الدّينَ مَن يُحِبُّهُ)،

ح 7؛ همان مصدر، ج 2، ص 208، كتاب الكفر و الايمان، باب الذُّنوب، ح 13، ص 209، ح 20.