هان! لختى از خواب گران برخيز، و دوبينى و دوخواهى را به كنار گذار، و نور توحيد را به قلب خود برسان، و حقيقت‌

«لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إلَّا بِاللّهِ»

را به باطن روح بخوان، و دست شياطين جن و انس را از تصرف در مملكت حق كوتاه كن، و چشم طمع از مخلوق ضعيف بيچاره بِبُر! «يا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ يَخْلُقُوا ذُباباً وَ لَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَ إِنْ يَسْلُبْهُمُ الذُّبابُ شَيْئاً لا يَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَ الْمَطْلُوبُ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ» [1].

بار خداوندا! قوّت و عزّت، خاصّ تو است، و قدرت و سلطنت منحصر به ذات مقدس تو. ما بيچارگان ضعيف از فرط دل‌باختگى به دنيا، دست و پاى خود را گم كرديم، و از نور فطرت محجوب و مهجور شديم، و فطريات خويش را فراموش كرديم، و به مخلوقى ضعيف و بينوا- كه اگر ذُبابى طعمه آنها را بربايد، قدرت بر استرداد آن ندارند، و اگر همه به هم، پشت به پشت دهند، تصرف در مورى نتوانند- دل داديم و اعتماد كرديم، و از ساحت قدس تو و توكّل به ذات مقدس تو دور افتاديم.

بارالها! اين دل هر جائى ما را يكجائى كن، و اين چشم دوبين را يك بين فرما، و جلوه توحيد و تفريد و تجريد را در طور قلب ما متجلّى كن، و جبل انانيّت و انيّت ما را مندكّ و فانى فرما، و ما را به حدّ فنا رسان تا از رؤيت توكّل‌

[1] اى مردم، مَثَلى زده شد، پس به آن گوش كنيد؛ كسانى را كه جز خداى مى‌خوانيد، هر گز مَگسى نمى‌آفرينند هر چند كه براى اين كار، اجتماع كنند و گِرد هم آيند. و اگر آن مگس چيزى از ايشان بِرُبايد، نمى‌توانند آن را بازپس گيرند، جستجوگر و آنكه در پى او هستند، ناتوان مى‌باشند. و قدر خداوند را آن چنانكه در خور اوست، نشناختند. در حقيقت خداوند، نيرومندِ شكست ناپذير است.

(حجّ/ 73- 74).