و در سوره مؤمن [آيه‌] 13 فرمايد:

«هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آياتِهِ وَ يُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّماءِ رِزْقاً وَ ما يَتَذَكَّرُ إِلَّا مَنْ يُنِيبُ». [1]

پس از آن كه دل را براى ذكر خدا و قرآن شريف مهيّا نمود، آيات توحيد و اذكار شريفه توحيد و تنزيه را با حضور قلب و حال طهارت، تلقين قلب كند؛ به اين معنى كه قلب را چون طفلى فرض كند كه زبان ندارد و مى‌خواهد او را به زبان آورد، چنانچه آن جا يك كلمه را تكرار كند و به دهان طفل گذارد تا او ياد گيرد، همين طور كلمه توحيد را با طمأنينه و حضور قلب، بايد انسان تلقين قلب كند و به دل بخواند تا زبان قلب باز شود. و اگر وقتى چون أواخر شب يا بين الطّلوعَيْن، بعد از فريضه صبح براى اين كار اختصاص دهد خيلى بهتر است.

پس در آن وقت، با طهارت وجهه قرآن و ذكر را متوجه قلب كند، و آيات شريفه الهيّه كه مشتمل بر تذكّر و مشتمل بر توحيد است به قلب بخواند به طور تلقين و تذكير.

و اگر آيات شريفه آخر سوره حشر را از قول خداى تعالى‌ «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ» [2] كه آيه 18 است، تا آخر سوره، كه مشتمل بر تذكر و محاسبه نفس و محتوى بر مراتب توحيد و اسماء و صفات است، در يك وقت فراغت از نفس از واردات دنيايى، مثل آخر شب يا بين الطّلوعين با حضور قلب بخواند و در آنها تفكر كند، اميد است- ان شاء اللَّه- نتايج حسنه ببرد. و همين طور در اذكار شريفه با حضور قلب ذكر شريف: «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ»- كه افضل و اجمع اذكار

[1] اوست خدايى كه آياتش را به شما نشان مى‌دهد، و از آسمان براى شما روزى نازل مى‌كند، و بجز كسى كه اهل انابه باشد، متذكّر نخواهد شد.

[2] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خداوند بهراسيد.