معصومين مى‌بينيم دعاى براى عدم ايكالِ ما به نفس خويش تأكيد شده است؛ چه آنان- عليهم السلام- مى‌دانستند پيامدهاى اين مصيبت را، و ما از آن غافل هستيم.

پسرم! گناهان را، هر چند كوچك به نظرت باشند، سبك مشمار

انْظُرْ إلى‌ مَنْ عَصَيْتَ‌ [1]

و با اين نظر، همه گناهان، بزرگ و كبيره است. به هيچ چيز مغرور مشو و خداى تبارك و تعالى را كه همه چيز از او است و اگر عنايت رحمانى‌اش از موجودات سراسر عالم وجود لحظه‌اى منقطع شود، اثرى حتى از انبياى مرسلين و ملائكه مقربين باقى نخواهد ماند؛ چون همه عالم جلوه رحمانيت او- جلّ و علا- است و رحمت رحمانى او- جلّ و علا- به طور استمرار- با كوتاهى لفظ و تعبير- مُبقى‌ نظام وجود است «و لا تكرارَ في تجلّيه جلَّ و علا» [2] و گاهى تعبير شود از آن به بسط و قبض فيض على‌ سبيل الاستمرار، در هر حال حضور او را فراموش مكن و مغرور به رحمت او مباش، چنانچه مأيوس نبايد باشى. و مغرور به شفاعت شافعان- عليهم السلام- مباش كه همه آنها موازين الهى دارد و ما از آنها بى‌خبريم. مطالعه در ادعيه معصومين- عليهم السلام- و سوز و گداز آنان از خوف حق و عذاب او سرلوحه افكار و رفتارت باشد. هواهاى نفسانى و شيطان نفس امّاره ما را به غرور وامى‌دارد و از اين راه به هلاكت مى‌كشاند.

پسرم! هيچ گاه دنبال تحصيل دنيا، اگر چه حلال او باشد، مباش كه حبّ دنيا، گرچه حلالش باشد، رأس همه خطايا است؛

حبُّ الدنيا رأس كلّ خطيئةٍ»

رأس كلّ خطيئةٍ حبُّ الدنيا». [3] چه خود حجاب بزرگ است و انسان را ناچار به دنياى حرام مى‌كشد. تو جوانى و با قدرت جوانى كه حق داده است مى‌توانى اولين قدم انحراف را قطع كنى و نگذارى به قدم‌هاى ديگر كشيده شوى كه هر قدمى، قدم‌هايى در پى دارد و هر گناهى- گرچه كوچك- به گناهان بزرگ و بزرگتر انسان را مى‌كشد، به طورى كه گناهان بسيار بزرگ در نظر انسان ناچيز آيد بلكه گاهى اشخاص به ارتكاب‌

[1] بنگر چه كسى را نافرمانى كرده‌اى. بحار الأنوار 74: 77/ 3

[2] تكرار در تجلّىِ خداوند نيست، يعنى او را دو تجلّى مثل هم نمى‌باشد

[3] مضمون روايتى است از امام سجاد (عليه السلام): «

حبُّ الدنيا رأس كلّ خطيئةٍ»

و روايتى است از امام صادق (عليه السلام): «

رأس كلّ خطيئةٍ حبُّ الدنيا».

الكافي 2: 315/ 1.