اين كمال انقطاع، خروج از منزل خود و خودى و هر چه و هر كس، و پيوستن به او است و گسستن از غير، و هِبه‌اى‌ [1] الهى است به اولياى خُلَّص پس از صَعْق‌ [2] حاصل از جلال كه دنبال گوشه چشم نشان دادن او است‌

وَ لاحَظْتَهُ‌

الخ. و ابصار قلوب تا به ضياءِ نَظْره‌ [3] او نور نيابد، حُجُب نور خرق نشود و تا اين حُجب باقى است، راهى به معدن عظمت نيست و ارواح تعلُّق به عزّ قدس را درنيابند و مرتبت تَدَلّى‌ [4] حاصل نيايد ثُمَّ دَنا فَتَدَلَّى. [5] و ادنى‌ از اين، فناى مطلق و وصول مطلق است.

نجواى سرّى حق با بنده خاص خود صورت نگيرد مگر پس از صَعْق و اندكاك جَبَل هستى‌ [6] خود، رَزَقَنا اللَّهُ وَ ايَّاكِ.

دخترم! سرگرمى به علوم حتى عرفان و توحيد اگر براى انباشتن اصطلاحات است- كه هست- و براى خود اين علوم است، سالك را به مقصد نزديك نمى‌كند كه دور مى‌كند

العلم هو الحجاب الاكبر؛

[7] و اگر حق‌جويى و عشق به او انگيزه است كه بسيار نادر است، چراغ راه است و نور هدايت‌

الْعِلْمُ نُورٌ يَقْذِفُهُ اللَّهُ فى‌ قَلْبِ مَنْ يَشاءُ [8]

و براى رسيدن به گوشه‌اى از آن تهذيب و تطهير و تزكيه لازم است، تهذيب نفس و تطهير قلب از غير او، چه رسد به تهذيب از اخلاق ذميمه كه رهيدن از آن بسيار مجاهده مى‌خواهد، و چه رسد به‌

[1] بخشش‌

[2] حالت بيهوشى و از خود بيخودىِ سالك‌

[3] نيم نگاه‌

[4] مرتبه و مقام فناى صفاتى است كه پيش از فناى ذاتى و فناى مطلق حاصل شود

[5] سوره نجم، آيه 8: «آن گاه نزديك و نزديكتر شد»

[6] اشاره به مضمون آيه 143 سوره أعراف: «فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَ خَرَّ مُوسى‌ صَعِقاً» چون پروردگارش بر كوه تجلّى كرد، كوه را خُرد كرد و موسى بيهوش افتاد

[7] علم خود بزرگترين حجاب است‌

[8] علم نورى است كه خدا در دل هر كه بخواهد مى‌افكند. بحار الأنوار 1: 225/ 17.