آمد بهار و بوستان شد رشك فردوس برين‌

گُلها شكفته در چمن، چون روى يار نازنين‌

گسترده باد جانفزا، فرش زمرّد بى‌شمر

افشانده ابر پرعطا بيرون ز حد، دُرّ و ثمين‌

از ارغوان و ياسمن طرف چمن شد پرنيان‌

وز اقحوان و نسترن سطح دَمَن ديباى چين‌

از لادن و ميمون رسد هر لحظه بوى جانفزا

وز سورى و نعمان وزد هر دم شميم عنبرين‌

از سُنبل و نرگس جهان، باشد به مانند جنان‌

وز سوسن و نسرين زمين، چون روضه خُلد برين‌

از فرط لاله بوستان گشته به از باغ ارَم‌

وز فيض ژاله گُلستان، رشك نگارستانِ چين‌

از قُمرى و كبك و هزار آيد نواى ارغنون‌

وز سيره و كوكو و سار، آواز چنگ راستين‌