از شارك و توكا رسد هر لحظه صوتى دلرُبا

وز بو المليح و فاخته هردم نوايى دلنشين‌

بر شاخ باشد زند خوان هر شام چون رامشگران‌

ورشان بسان موبدان، هر صُبح با صوت حزين‌

يكسو نواى بلبُلان، يكسو گل و ريحان و بان‌

يكسو نسيم خوش وزان يكسو روان ماء معين‌

شد موسم عيش و طرب، بگذشت هنگام كَرَب‌

جامِ مىِ گلگون طلب، از گل‌عذارى مه‌جبين‌

قدّش چو سرو بوستان خدّش به رنگ ارغوان‌

بويش چو بوى ضيمران جسمش چو برگ ياسمين‌

چشمش چو چشم آهوان، ابروش مانند كمان‌

آب بقايش در دهان مهرش هويدا از جبين‌

رويش چو روز وصل او، گيتى‌فروز و دلگشا

مويش چو شام هجر من آشفته و پرتاب و چين‌

با اين‌چنين زيبا صنم، بايد به بُستان زد قدم‌

جان فارغ از هر رنج و غم دل خالى از هر قهر و كين‌

خاصه كنون كاندر جهان، گرديده مولودى عيان‌

كز بهر ذات پاك آن شد امتزاج ماء و طين‌

از بهر تكريمش ميان، بربسته خيل انبيا

از بهر تعظيمش كمر خم كرده چرخ هفتمين‌