حتّى تخرق ابصار القلوب حجب النّور، فتصل إلى معدن العظمة، و تصير ارواحنا معلّقة بعزّ قدسك. [1] و بعد، ايّامي چند پيش از اين، رساله‌اى [2] فراهم آوردم كه به قدر ميسور از اسرار صلاة در آن گنجانيدم، و چون آن را با حال عامّه تناسبى نيست در نظر گرفتم كه شطرى از آداب قلبيّه اين معراج روحانى را در سلك تحرير درآورم، شايد برادران ايمانى را از آن تذكّرى و قلب قاسى خود را تأثّرى حاصل آيد. و به خداى تبارك و تعالى پناه مى‌برم از تصرّف شيطان و حصول خذلان انّه وليّ قدير. و مرتب نمودم آن را بر يك مقدّمه و چند مقاله و يك خاتمه.

امّا مقدّمه‌

بدان كه از براى نماز غير از اين صورت، معنايى است و غير از اين ظاهر باطنى است، و چنانچه ظاهر را آدابى است كه مراعات ننمودن آنها يا موجب بطلان نماز صورى يا نقصان آن گردد، همين‌طور از براى باطن آدابى است قلبيّه باطنيه كه با مراعات ننمودن آنها نماز معنوى را بطلان يا نقصان دست دهد، چنانچه با مراعات آنها نماز داراى روح ملكوتى شود. و ممكن است پس از مراقبت و اهتمام به آداب باطنيّه قلبيّه، شخص مصلّى را نصيبى از سرّ الهى نماز اهل معرفت و اصحاب قلوب حاصل شود كه آن قرّة العين اهل‌

______________________________
[1] «بار الها، كمال بريدگى (از متعلّقات دنيوى) براى توجه به خودت ارزانيم فرما، و چشم دلهايمان را به نور نظر كردن به خودت روشن گردان تا ديدگان دل پرده‌هاى نور را دريده به كان عظمت و جلال برسد و جانهايمان به عزّت قدس تو آويخته گردد (تعلق يابد).» «مناجات شعبانيّه»، بحار الانوار، ج 91، ص 99.

[2]- اشاره است به كتاب سرّ الصّلاة (معراج السّالكين و صلاة العارفين). جناب مؤلّف قدّس سرّه الشريف در آغاز آن بعد از حمد و صلاة و دعا چنين آورده‌اند: «و بعد، اين سرگشته وادى حيرت و جهالت و بسته به تعلّقات انيّت و انانيّت و سرگرم باده خودى و خودپرستى و بى‌خبر از مقامات معنويّه و ملك هستى ارادت خالص كردم كه برخى از مقامات روحيه اولياء عظام را در اين سلوك روحانى و معراج ايمانى به رشته تحرير درآورم ...». پايان تأليف اين كتاب شريف در بيست و يكم ربيع الثّانى 1358 هجرى قمرى، برابر با 19 خرداد 1318 هجرى شمسى، بوده است.