جوابگوی پرسشهای فلسفی ذهن باشد و نه میتواند تنها با اتّکا به علوم، بدون دخالت اصولی دیگر خارج از حوزه علوم، روی پای خود بایستد.

فرضیههای علوم را «فلسفه» نامیدن و همچنین فلسفه را محدود کردن به حکمت عملی، فقط توجیهی است برای این که لغت «فلسفه» مورد استفاده قرار گیرد. هیچیک از اینها پاسخگوی نیاز فلسفی بشر نیست.

در اینجا طبعا این پرسش پیش میآید که علّت اینهمه اعراض و رو گردانیدن از فلسفه چیست؟ حقیقت این است که اعراض و رو گردانیدن عجیبی که در اروپا از حکمت ما بعد الطبیعه شد معلول ضعف و نارسایی حکمت الهی غرب است و این بحث دامنه درازی دارد که فعلا مجال پرداختن به آن نیست.

حکمت الهی اسلامی آنچنان پایههای محکمی یافته است که به هیچ وجه تزلزل پذیر نیست. از نظر ما هیچ لزومی ندارد که در ارزش علم اعلی و حکمت الهی تردید کنیم، آنگاه مانند تشنهای در بیابان بی آب بدویم و به جایی نرسیم [1].