صورت این ماهیات از نظر اتّصاف به وجود، خالی از یکی از سه جهت نخواهند بود: یا واجباند و یا ممکن و یا ممتنع؛ یعنی اگر «امکان» مثلًا، موجود باشد، یا واجب الوجود است و یا ممکن الوجود و یا ممتنع الوجود، آنگاه نقل کلام میشود به وجوب این امکان مثلًا، که آن نیز باید وجودی داشته باشد و چون وجود دارد باید او نیز وجوب یا امکانی داشته باشد و همین طور هر وجودی مستلزم وجوب یا امکانی است و هر وجوب یا امکانی (اگر اعتباری نباشند) مستلزم وجودی و به این ترتیب تسلسل لازم میآید؛ یعنی لازم میآید که همراه هر موجودی (مثلًا انسان) غیر متناهی موجودات باشد از نوع وجوبها یا امکانها. لهذا قبلًا گفتیم که هر چیزی که تحقّقش مستلزم تکرّر باشد اعتباری است.