مفهوم ذهنی وجود از شناختهترین چیزهاست

و (امّا) واقعیت وجود در نهایت پنهانی است

شرح: در این بیت تفکیک شده میان «مفهوم وجود» و «حقیقت وجود». مفهوم وجود به بیانی که گذشت یک مفهوم بدیهی است، و اما حقیقت وجود نه تنها بدیهی نیست، نظری نیز نیست، زیرا بدیهی و نظری هر کدام قسمی از مفهوم ذهنی میباشند که تحت احاطه علمی در میآید با این تفاوت که مفهوم بدیهی مفهوم روشنی است، نیازی به تحلیل و شکافتن و یا معرفی از راه لوازم و آثار ندارد ولی مفهوم نظری مفهومی مبهم است و نیازمند به تحلیل و تجزیه و حداقل به معرفی از راه لوازم و آثار است.

اما حقیقت وجود اساساً به ذهن منتقل نمیشود تا گفته شود که بدیهی است یا نظری. البته واضح است که این تفکیک میان مفهوم و میان حقیقت وجود مبتنی بر مسأله «اصالت وجود» است که برای وجود، حقیقت عینی قائل است؛ اما [بنا] بر اعتباریت وجود، این تفکیک موضوع ندارد [1].

در عبارت بالا که میگوید: «مُعَّرِفُ الوُجُودِ شَرحُ الإِسمِ» اصطلاح اول رعایت شده است.