اثْبَتَّ الْانْبِیاءَ وَ الرُّسُلَ؟ تو انبیاء و رسل را به چه دلیل اثبات میکنی؟ امام در پاسخ خود بر مسأله توحید تکیه کرد، فرمود:

انّا لَمّا اثْبَتْنا انَّ لَنا خالِقاً صانِعاً مُتَعالِیاً عَنّا وَ عَنْ جَمیعِ ما خَلَقَ وَ کانَ ذلِک الصّانِعُ حَکیماً مُتَعالِیاً لَمْ یجُزْ انْ یشاهِدَهُ خَلْقُهُ وَ لایلامِسوهُ فَیباشِرَهُمْ وَ یباشِروهُ وَ یحاجَّهُمْ وَ یحاجّوهُ ثَبَتَ انَّ لَهُ سُفَراءَ فی خَلْقِهِ یعَبِّرونَ عَنْهُ الی خَلْقِهِ وَ عِبادِهِ وَ یدُلّونَهُمْ عَلی مَصالِحِهِمْ وَ مَنافِعِهِمْ وَ ما بِهِ بَقاؤُهُمْ وَ فی تَرْکهِ فَناؤُهُمْ فَثَبَتَ الْامِرونَ وَ النّاهونَ عَنِ الْحَکیمِ الْعَلیمِ فی خَلْقِهِ ...

خلاصه اینکه ریشه اثبات انبیاء و رسل، خودِ اثبات خداست با صفات و شئونش. وقتی شناختیم که ما خالق و صانعی داریم حکیم و متعالی از ما، یعنی ما نمیتوانیم با حواس و مدارکی که داریم با او در تماس مستقیم باشیم و او را شهود یا لمس کنیم یا با او مُحاجّه و سؤال و جواب کنیم، با توجه به اینکه ما نیازمندیم که او ما را [راهنمایی کند] زیرا فقط او که حکیم است، به مصالح و منافع واقعی ما آگاه است، بنابراین باید یک موجودی که دارای دو جنبه است: از طرفی با خدا در تماس است یعنی میتواند از او وحی تلقی کند، و از طرف دیگر ما میتوانیم با او تماس بگیریم وجود داشته باشد و وجود چنین کسانی لازم و واجب میشود.

آنگاه درباره این افراد میفرماید: حُکماءَ مُؤَدَّبینَ بِالْحِکمَة خود اینها باید حکیمانی باشند و به حکمت تأدیب شده باشند. مَبْعوثینَ بِها به حکمت مبعوث شده باشند یعنی دعوتشان دعوت حکمت باشد. غَیرَ مُشارِکینَ لِلنّاسِ عَلی مُشارَکتِهِمْ لَهُمْ فِی الْخَلْقِ در عین اینکه در خلقت با مردم شریکند، در یک جهاتی باید با مردم شریک نباشند، یک جنبه علاوهای، روح علاوهای باید در آنها