آیه «الْیوْمَ یئِسَ ...» و مسأله امامت

در جلسه گذشته عرض کردیم که اساس فکر شیعه در مسأله امامت با فکر اهل تسنن مختلف است و این دو فکر از ریشه با یکدیگر اختلاف دارند. لهذا به این صورت درباره این مسأله بحث کردن که ما قائل به امامتیم، آنها هم قائل به امامت، ولی شرایط امامت از نظر ما و آنها متفاوت است، اساساً درست نیست. چون آن چیزی که شیعه به نام امامت معتقد است، غیر از آن چیزی است که آنها به نام امامت معتقدند. کما اینکه مسألهای که به این شکل طرح میشود که آیا امامت به نصّ است یا به شورا یعنی آیا امام را پیغمبر باید تعیین کرده باشد یا مردم باید او را انتخاب کنند نیز به این صورت صحیح نیست، زیرا آنچه شیعه در باب امامت میگوید و میگوید به نصّ است، غیر از آن چیزی است که اهل تسنن میگویند و میگویند به شوراست. نه اینکه درباره یک چیز بحث میکنند و یکی میگوید آن چیز به نصّ است و دیگری میگوید همان چیز به شوراست. در واقع باید چنین گفت که در نظر شیعه مسألهای به نام امامت مطرح است که اهل تسنن از اساس آن را قبول ندارند نه اینکه در شرایطش با آنها اختلاف دارند. درست مثل مسأله نبوت است در مقابل منکرین نبوت. شیعه امامت را در سطحی آنچنان بالا میبرد که قهراً اگر کسی آن فرضیه را پیش بکشد و قبول کند، نمیتواند قبول نکند که امام باید از طرف خدا تعیین شده باشد. همین طور که در نبوت هیچگاه نمیگویند مردم بنشینند و نبی انتخاب کنند، قهراً در مورد امام در آن سطحی که شیعه میگوید نیز جای این حرف نیست که مردم بنشینند و چنان شخصی را انتخاب کنند.

در جلسه پیش ما آن سلسله مراتب و شرایطی را که شیعه در باب امامت میگوید عرض کردیم و رسیدیم به اینجا که شیعه مسأله را از بالا شروع میکند و میآید پایین. بعد میگویند برای