بیشتر ایرادی هم که بعدها افرادی مثل داروین به او گرفتهاند، به این جمله منفی اوست که: «تا تغییری در شرایط یک محیط زیستی داده نشود، موجودات زنده آن محیط تغییر ساختمان نخواهند داد». امثال داروین این را قبول نکردهاند. لامارک گفته است:

با تغییر شرایط زیست، نیازمندیهای موجود زنده تغییر خواهد کرد. تغییر نیازمندیها عادات خاصی را فراهم میکند. بالأخره پس از زمان کافی، تحول قابل ملاحظهای در افراد ایجاد میشود [1]. اگر جانوری را که به دویدن یا پرواز نمودن عادت کرده در کنج قفسی محبوس کنیم، ناچار تحت تأثیر محیط جدید زندگی، جانورْ عادت تازهای کسب نموده سرعت و چالاکی دویدن و یا قدرت پرواز که یکی از مشخصات مهم جانور است تقلیل فاحش خواهد یافت.

یک حرفی هم در جنبه منفی گفته است که مخصوصا باید به آن توجه کنیم چون بعد روی آن، حرف داریم و آن این است که میگوید: همان طوری که اگر محیط جدید نیازمندی جدید به وجود بیاورد این نیازمندی جدید تغییرات جدیدی در عضو موجود ایجاد میکند (مثلا عضو جدید به وجود میآورد)، اگر محیط جدید بعضی از نیازمندیها را از میان ببرد (یعنی در محیطی زندگی کند که آن نیاز را نداشته باشد) عضوی که برای آن نیاز بوده است تدریجا حذف میشود و از میان میرود. مثالی که ذکر کرده مثال خیلی واضحی است (راست هم میگوید): اگر ما پرندهای را مدتی در کنج قفسی حبس کنیم (مثلا بیشتر از یک سال) و بعد رهایش کنیم، میبینیم قدرت پروازش را از دست داده است.

در خود انسان این قضیه خیلی محسوس است. شاید اگر کسی قیافهشناس باشد و کمی در این مسائل دقت کرده باشد، اگر حتی در حمام هم (یعنی میخواهم بگویم به قرائن لباس نه) افراد مختلفی را ببیند میتواند تمیز بدهد که مثلا این آدم کارگر و دهاتی است و آن دیگری اداری است.

آدمی که همیشه پشت میز مینشیند و از پشت میز هم که حرکت میکند سوار اتومبیلش میشود تا میرود به خانهاش، با آدمی که همیشه در بیابانها زندگی میکند و زیاد حرکت میکند، بیل میزند و جست و خیزهای زیادی میکند، اندام متفاوتی دارند. اگر در تمام کشاورزها و به طور کلی مردمی که کار میکنند بگردید، یک آدم خپله آنچنانی پیدا نمیکنید که پیه خیلی زیاد زیر پوستهایش جمع شده باشد و شکمش جلو آمده باشد و قدرت راه رفتن نداشته باشد. انسان تا در محیطی زندگی میکند که باید کار کند و راه برود، وضع ساختمان بدنیاش هم مساعد با همان