میکند اگر کاری کند که نامش، مجسّمهاش، یادگارهایش، آثارش، سرگذشتهایش بعد از خودش جاوید بماند خودش جاوید مانده است و خود را از چنگال فنا و نیستی نجات داده است. بسیاری از جنایتها را بشر برای رسیدن به این نوع جاودانه شدن انجام میدهد، امّا کیست که در همان وقت نداند که این تلاشها بیهوده است، من که نیست و نابود باشم، شهرت و نام من چه لذّتی میتواند برای من داشته باشد؟!

لذّت از شهرت و افتخار و نام و عنوان، فرع بر بقاء و حیات خود من است.

تنها چیزی که این احساس و این احتیاج را به صورت کامل و مطمئن تأمین میکند احساسات و عقاید مذهبی و پرستش است.

مرحوم فروغی در جلد دوم کتاب آیین سخنوری سخنرانیها و خطابههای بزرگی را که در دنیا ایراد شده ترجمه کرده است. در بین آنها چند خطابه از ویکتور هوگو نویسنده معروف فرانسوی است. هوگو در یکی از خطابههای خیلی عالیاش میگوید:

«راستی اگر انسان اینطور فکر کند که عدم است و بعد از این زندگی نیستی مطلق است، دیگر اصلًا برای او زندگی ارزشی نخواهد داشت. آن چیزی که زندگی را برای انسان گوارا و لذّت بخش میسازد، کار او را مفرّح میسازد، به دل او حرارت و گرمی میبخشد، افق دید انسان را خیلی وسیع میکند، همان چیزی است که دین به انسان میدهد، یعنی اعتقاد به جهان ابدیت، اعتقاد به خلود، اعتقاد به بقاء بشر، اعتقاد به اینکه تو ای بشر! فانی نیستی و باقی خواهی بود، تو از این جهان بزرگتری، این جهان برای تو یک آشیان کوچک و موقّتی است، این جهان فقط یک گاهواره است، برای دوران کودکی توست، دوران بیشتر دوران دیگری است.» [1]

از تولستوی حکیم معروف روسی میپرسند: ایمان چیست؟ آن را برای ما تعریف کن. میگوید: «ایمان همان چیزی است که انسان با آن زندگی میکند؛ سرمایه زندگی است». واقعاً عجب جمله ساده و پرمغزی است.

ایمان همان چیزی است که بشر با آن زندگی میکند. شما این جمله را مقایسه