تو چو عقلی ما مثال این زبان

این زبان از عقل دارد این بیان

تو مثال شادی و ما خندهایم

که نتیجه شادی فرخندهایم

تو بهاری ما چو باغ سبز و خوش

او نهان و آشکارا بخششش

ای برون از وهم و قال و قیل من

خاک بر فرق من و تمثیل من [1]

جنبش کفها ز دریا روز و شب

کف همی بینی و دریا نی، عجب

ما چو کشتیها به هم بر میزنیم

تیره چشمیم و در آب روشنیم

ای تو در کشتی تن رفته به خواب

آب را دیدی نگر در آب آب

آب را آبی است کو میراندش

روح را روحی است کو میخواندش

عشق بحری، آسمان بر وی کفی

چون زلیخا در هوای یوسفی

دور گردان را ز موج عشق دان

گر نبودی عشق بفسردی جهان

کی جمادی محو گشتی در نبات؟

کی فدای روح گشتی نامیات؟

روح کی گشتی فدای آن دمی؟

کز نسیمش حامله شد مریمی؟

هر یکی بر جا فسردی همچو یخ

کی بدی پرّان و جویان چون ملخ

ذرّه ذرّه عاشقان آن جمال

رو کند سوی علو همچون نهال

سبّح للّه هست اشتابشان

تنقیه تن میکنند از بهر جان [2]