روایات هست که گاهی در خانه خودشان با صدای بلند و با آهنگی چنان لطیف قرآن میخواندند که مردم کوچه که میآمدند عبور کنند آنجا میایستادند و گاهی این آهنگ آنقدر سقّاها [1] را جذب میکرد که با آن مشک سنگینی که به دوششان بود همان طور میایستادند که بشنوند و استماع کنند.

بیشتر احتمال میدهند که مقصود این باشد که ما قرآن را با عباراتی فصیح و ساده و روشن [نازل کردیم] «لِلذِّکر» برای اینکه شما [متذکر و متنبه بشوید.] بعضی مثل مجمعالبیان میگویند [للذکر] یعنی «للحفظ»، که حفظ کنید، ضبط کنید. و قرآن از کتابهایی است که آمادگیاش برای حفظ شدن از هر کتاب دیگر بیشتر است. عجیب است! شعر را میشود حفظ کرد و قرآن شعر هم نیست، نثر است. یک کتاب نثر در دنیا نمیتوان پیدا کرد که بشود چهار صفحهاش را حفظ کرد و قرآن در اثر آن سلاست فوقالعادهای که در عبارات و کلماتش هست [این خاصیت را دارد.] وقتی که کلمات، خیلی سلیس باشد [زود حفظ میشود.] شما در خود شعرها میتوانید امتحان کنید. شعرهای سعدی را خیلی زود میشود حفظ کرد برای اینکه کلمات آن سلیس است یعنی هر کلمهای نسبتاً در جای خودش قرار گرفته است. بعد که انسان حفظ کرد دیر فراموش میکند چون به معنی واقعی سلاست دارد. ولی انسان اگر بخواهد یک قصیده خاقانی را حفظ کند جانش درمیآید، با اینکه قصاید او هم خیلی فصیح و بلیغ است، ولی سلاست [اشعار] سعدی را ندارد. گرچه هر شعری به دلیل شعر بودن و آهنگین بودن قابل حفظ [شدن] است، باز شعرها با هم تفاوت دارند. در میان نثرها تنها کتاب نثری در عالم که قابل حفظ کردن است یعنی اصلًا ذهن آن را برای حفظ کردن میپذیرد قرآن است. شما کتاب نثر دیگری در عالم نمیتوانید پیدا کنید که انسان بتواند عبارتهای آن را حفظ کند؛ و لهذا حفظ کردن قرآن مثل تلاوت کردن آن امر بسیار مطلوبی است و مخصوصاً بعد از آنکه انسان حفظ کرد نباید بگذارد فراموش شود. شاید گناه هم داشته باشد که انسان قرآن را حفظ کند و بعد اینقدر نخواند تا فراموش شود. افرادی که حافظهشان ضعیف است لااقل اگر یک سوره دو سوره پنج سوره حفظ میکنند نگذارند که همان سورهها