آیتی [1] خودمان ترجمه کردهاند (خدا او را بیامرزد)، کتاب مرآةُ الاسلام طه حسین.

شاید این کتاب آخرین کتاب یا جزو آخرین کتابهای طه حسین باشد [2]. اوایلی که شرکت انتشار تأسیس میشد در جلساتی که مرحوم آقای آیتی هم بود و شرکت میکردیم راجع به اینکه چه کتابهایی خوب است تألیف یا ترجمه بشود از جمله پیشنهاد شد کتاب مرآة الاسلام ترجمه بشود و مرحوم آقای آیتی قبول کردند که ترجمه کنند و ترجمه کردند به نام آئینه اسلام. این کتاب فصلی دارد تحت عنوان «قرآن». آن فصل را مخصوصاً بخوانید. همین مطلبی را که الآن من عرض میکنم در آنجا نسبتاً خوب بیان کرده و سراغ سورههای مختلف قرآن رفته و محتوای این سورهها و آهنگ آیات را در نظر گرفته و بعد میگوید ببینید چگونه تناسبی هست میان آهنگهای مختلف این آیات و محتواهای آنها. مثلًا آنچه که در سوره «وَالطّور» خواندیم، با شدت خیلی فوقالعادهای است: «وَ الطّورِ. وَ کتابٍ مَسْطورٍ. فی رَقٍّ مَنْشورٍ.

وَ الْبَیتِ الْمَعْمورِ. وَ السَّقْفِ الْمَرْفوعِ. وَ الْبَحْرِ الْمَسْجورِ. انَّ عَذابَ رَبِّک لَواقِعٌ. ما لَهُ مِنْ دافِعٍ».

سوره «اقْتَرَبَتِ السّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ» هم همین طور است ولی با روح خاصی.

. [مرحوم حجةالاسلام دکتر محمد ابراهیم آیتی، دانشمند و دوست صمیمی استاد شهید مطهری، کهدر یک سانحه رانندگی (برای آنکه سگی را زیر نگیرد) به رحمت حق پیوست.]