میآوردند خدمت رسول اکرم و میگفتند یا رسولَاللَّه شما به گوش اینها مثلًا دعا بخوانید، یا همین قدر میخواستند که پیغمبر بچهشان را در بغل بگیرد، نوازش کند؛ تبرکی بود. ظاهراً مکرر اتفاق افتاده که بچه را دادند به پیغمبر اکرم، بچه ادرارش شروع شد. تا ادرارش شروع شد پدر یا مادرش دوید که بچه را بگیرد، فرمود:

«لاتُزْرِموه» بچه که ادرارش میگیرد نهیب به او نزنید، بگذارید ادرارش را به طور کامل بکند. فرمود مهم نیست، من دامنم را آب میکشم، بچه است ادرار کرده. بعد دستور کلی داد: هرگز بچه را وقتی ادرارش شروع میشود مانع نشوید، نهیب نزنید (از نظر طبی هم این امر بیماری بدنی برای بچه ایجاد میکند) چرا؟ این که برای بچه تربیت نشد! او که نمیفهمد اصلًا ادرار چیست، نجس شدن چیست، کثیف شدن و متعفن شدن چیست. بنابراین بچه تا در این سن هست نباید ادرار نکردن را به صورت یک امر ممنوع بر او تحمیل کرد. او بعد در جای دیگر هم خیال میکند کار بدی دارد میکند و نباید این کار را بکند. بعد یک عارضه روحی برایش پیدا میشود؛ همیشه وقتی میخواهد ادرار کند چون در ذهنش رفته «یک کار بد»، یک خیال مانعش میشود. این است که اسمش را گذاشتهاند «اخلاق تابو» یعنی تحریمهای بدون منطق، تحریمی که برای بزرگتر منطق دارد ولی برای این بچه منطق ندارد.

هر کسی را در هر سنی که هست اگر میخواهند تربیت کنند و پرورش بدهند، اول باید برایش روشن کنند، بفهمد که چه دارند میگویند و برای چه، بعد در همان مسیر او را پرورش بدهند تا پرورشش توأم با شوق و رغبت باشد. این بحث دامنه درازی دارد.

در دستورهای پیغمبر اکرم نقل کردهاند که وقتی مبلّغ به اطراف و اکناف میفرستاد توصیهها به آنها میکرد. از آن جمله وقتی معاذ بن جبل را به یمن فرستاد، وقت رفتن، این چند جمله را به او فرمود: «بَشِّرْ وَ لاتُنَفِّرْ، یسِّرْ وَ لا تُعَسِّرْ» به مردم نوید بده، بشارت بده، مردم را تشویق کن، نترسان؛ طوری اسلام را برای مردم بیان نکن که از آن وحشت کنند، آنقدر سخت و مشکل برای مردم بیان نکن که از اول بگویند چه کار سختی! مطلب را طوری بگو که بفهمند تو اصلًا چیز خوب برایشان آوردهای و شوق و رغبتشان به سوی آن تحریک بشود. «یسِّر وَ لا تُعَسِّرْ» در کارها آسان بگیر، سخت نگیر؛ درست عکس عملی که غالباً ماها میکنیم، آنقدر