که اگر در زمانهای بعد نظیر این قضیه رخ داد و مسئله شایعه سازی علیه مسلمین زیاد شد، بدانید که سقوط خواهید کرد و بدبخت خواهید شد (همان طوری که ما امروز هستیم). وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیکمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکی مِنْکمْ مِنْ احَدٍ ابَداً اگر فضل الهی نبود، یکی از شما پاک از آب درنمیآمد، وَ لکنَّ اللَّهَ یزَکی مَنْ یشاءُ وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ این خداست که هرکس را که بخواهد و مستحق بشناسد، از گناه تزکیه میکند؛ خدا شنوا و عالم است.

اهمیت قرآن به مسئله وحدت مسلمین

آیه دیگر باز مربوط به همین قضیه است، اما مربوط به مطلبی که در دنبال این قضیه است:

وَ لا یأْتَلِ اولُوا الْفَضْلِ مِنْکمْ وَ السَّعَةِ انْ یؤْتوا اولِی الْقُرْبی وَ الْمَساکینَ وَ الْمُهاجِرینَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَ لْیعْفوا وَ لْیصْفَحوا الا تُحِبّونَ انْ یغْفِرَ اللَّهُ لَکمْ وَ اللَّهُ غَفورٌ رَحیمٌ [1].

آیه به یک جریان تصریح میکند و آن این است که بعضی از مسلمین که به تعبیر قرآن «اولوا الفضل» یعنی صاحب فضل بودند (مقصود از «فضل» در اینجا ثروت و مال است، یعنی متمکن بودند) [از انفاق به آن افراد تهمتزن خودداری کردند.]

کلمه «فضل» در اصطلاح امروز ما فقط به فضل علمی گفته میشود. امروز اگر بگوییم فلانکس فاضل است یعنی مرد عالمی است، «او از فضلاست» یعنی از علماست، صاحب معلومات و فضل است. ولی در قرآن به مال و ثروتی که از راه مشروع به دست آمده باشد کلمه «فضل» اطلاق شده است [2]. از جمله در سوره جمعه میفرماید: وقتی از نماز فارغ شدید «وَ ابْتَغوا مِنْ فَضْلِ اللَّهِ» [3] دنبال فضل الهی بروید،