چو مرد باشد پرکار و بخت [2] باشد یار

ز خاک تیره نماید به خلق زرّ عیار

فلک به چشم بزرگی کند نگاه در آنک

بهانه هیچ نیارد ز بهر خردی کار [3]

بزرگ باش و مشو تنگدل ز خردی کار

که سال تا سال آرد گلی زمانه ز خار [4]

بزرگ حصنی دان دولت [5] و درش محکم

به عون کوشش بر دَرْش مرد یابد بار

ز هرکه آید کاری در او پدید بود

چنان کز آینه پیدا بود تو را دیدار

شراب و خواب و کباب و رباب ترّه و نان

هزار کاخ فزون، کرد با زمی [6] هموار