عرض نمیکنم.

در سوره مائده وقتی که مسلمین میخواهند وارد مکه بشوند (مکهای که مصیبتها به سر مسلمین وارد آورده، مکهای که دندان پیغمبر را شکسته، مکهای که پیغمبر را از خودش بیرون کرده و عزیزان پیغمبر را به خاک و خون کشیده) قرآن چنین دستور میدهد: لایجْرِمَنَّکمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلی الّا تَعْدِلُوا اعْدِلوا هُوَ اقْرَبُ لِلتَّقْوی [1] مبادا دشمنی عدهای که دشمن شما هستند شما را از مرز عدالت خارج کند. روی مرز عدالت کار کنید؛ فکر نکنید آنها مسلمان هستند یا نیستند، دشمن هستند یا نیستند، این حرفها را در این حساب نیاورید، مبنای فضایل اخلاقی خداست، شما به خاطر خدا به فضایل اخلاقی پایبند هستید. [مؤمن کسی است که در فضایل اخلاقی] خویشان و فامیل و خانواده نشناسد، اهل محل نشناسد، باند نشناسد، حزب نشناسد، حتی خود دین را برای فضایل اخلاقی مرز قرار ندهد، خودی را به قدری توسعه دهد که شعاعش بینهایت بشود: همه چیز از من است (هر مُلک ملک ماست که ملک خدای ماست)، همه از ما هستند.

امام حسین علیه السلام و فضایل اخلاقی

یک فصل از زندگی حسین بن علی- که اشاره میکنم و رد میشوم- همین است و فصل بسیار پرارزشی است. تاریخ حسین بن علی را همه شما میدانید که در چه وضعی قیام خود را آغاز کرد، در چه فشاری بود و چه مظالمی وجود داشت. ولی در عین حال آنجا که پای مسائل اخلاقی به میان میآمد آیا حاضر بود حتی علیه دشمن از اخلاق تجاوز کند؟ ابداً. مسلم بن عقیل یک تربیت شده اوست، یک شیعه است، سربازی است از طرف او؛ بهترین فرصتها به دستش میآید که ابن زیاد را بکشد ولی در همان حال فکر میکند که اسلام با اینجور مبارزه کردن مخالف است و این گونه مبارزه را جوانمردانه نمیداند. به او گفتند: چرا از این صندوقخانه بیرون نیامدی که شر او را از سر مسلمین کم کنی؟ گفت: همان وقت به فکر حدیث پیغمبر افتادم: الْایمانُ قَیدَ الْفَتْک ایمان اجازه نمیدهد که مسلمان ولو به آن کسی که بیرون مرز دینی خودش هست تجاوز کند. این ناجوانمردانه و نامردانه است، من نمیتوانم