بُندقهای- که نمیدانم چه بوده، مثلًا آشغالی- را برداشت پرت کرد به سر و صورت مالک. مالک اعتنایی نکرد و رد شد. بعد از اینکه رد شد، شخصی به آن بازاری گفت: آیا شناختی این کسی که اینجور به او اهانت کردی، مسخرهاش کردی، که بود؟ گفت: که بود؟ گفت: مالک اشتر، امیرالجند و سپهسالار علی بن ابیطالب. بدنش به لرزه افتاد. گفت: قبل از اینکه درباره من تصمیمی بگیرد بروم از او معذرت بخواهم. تعقیبش کرد، دید رفت داخل مسجد و شروع کرد به نماز خواندن. دو رکعت نماز خواند. صبر کرد تا نمازش را سلام داد. بعد سلام کرد و افتاد به التماس که من همان آدم بیادب بیتربیتی هستم که به شما جسارت کردم، نمیشناختم، و از این حرفها. مالک گفت: به خدا قسم اصلًا من نمیخواستم به مسجد بیایم، جای دیگر میرفتم. به خدا قسم من به مسجد نیامدم جز برای اینکه دو رکعت نماز بخوانم و بعد درباره تو دعا بکنم که خدا از گناه تو بگذرد و تو را هدایت کند.

این کار اسمش چیست؟ یک ارزش اخلاقی بسیار عالی. درباره ائمه اطهار، ما از اینجور قصهها، حکایات و داستانها الی ماشاء اللَّه داریم.

مرد شامی و امام حسین علیه السلام

داستانی است که هم به امام حسن نسبت دادهاند و هم به امام حسین، و این روایتی که نقل میکنم درباره امام حسین علیه السلام است. مردی به نام عِصام بن المصطلق اهل شام، آمد در مسجد مدینه. مردی را دید با هیبت و جلال [1]، نظرش را جلب کرد، گفت: این کیست آنجا نشسته؟ معلوم میشود شخصیتی است. یک کسی گفت:

حسین بن علی بن ابیطالب [2]. تا شنید حسین پسر علی، گفت: قربةً الی اللَّه بروم چند

یک وقتی یک شامی با یک کوفی در یک قهوه خانه بین راه- به اصطلاح امروز- سر یک مسئله نماز مباحثه میکردند. کوفی خواست بگوید که حرف من درست است، گفت: آخر من علی را دیدم این جور نماز میخواند. شامی گفت: مگر علی نماز هم میخواند؟! این بدبختها، این شامیها تا این حد اغفال و گمراه شده بودند.