تا فحش آبدار به او بگویم. آمد و روبروی حضرت ایستاد و با کمال وقاحت تا میتوانست حضرت امیر و خود حضرت را سبّ کرد و فحش داد که: اسلام را شما خراب کردید، شما مردمی هستید منافق، و از این حرفها. امام نگاهی به او کرد. در چهرهاش خواند که او یک مرد اغفال شده است. همینکه حرفهایش تمام شد، فرمود:

امِنْ اهْلِ الشّامِ انْتَ؟ آیا تو اهل شامی؟ گفت: بله. یک جمله بیشتر نگفت: شِنْشِنَةٌ اعْرِفُها مِنْ اخْزَمٍ [1] (مَثَل است) میدانم، شامیها اینجور هستند، بنابراین شما در شهر ما غریب هستی، مهمان ما هستی، بیا برویم منزل مهمان ما باش، تو را پذیرایی میکنیم، اگر آذوقهات کم باشد آذوقه به تو میدهیم و ... خود این مرد میگوید یکمرتبه حالتی به من دست داد، دوست داشتم زمین شکافته بشود به زمین فرو بروم.

فرازی دیگر از دعای مکارم الاخلاق

آن قسمتهایی که از صحیفه سجادیه خواندم، باز میبینیم ارزشهای اخلاقی بسیار عالی است. قسمت دیگری از صحیفه سجادیه را هم برای شما بخوانم.

بعد از آن قسمت دومرتبه درود میفرستد بر پیغمبر و آل پیغمبر، و به خدای متعال عرض میکند: وَ حَلِّنی بِحِلْیةِ الصّالِحینَ وَ الْبِسْنی زینَةَ الْمُتَّقینَ پروردگارا! مرا مزین کن و زینت بخش به زیور صالحان، و بپوشان لباس پرهیزکاران. خود این جملهها توضیح نمیدهد که زیور صالحان چیست و چه چیزها برای صالحان زیور است، چه چیزها برای متقیان جامهای زیباست. صالحان و متقیانی که ما میشناسیم با آن که امام سجاد در اینجا توضیح میدهد خیلی فرق میکند.

حَلِّنی بِحِلْیةِ الصّالِحینَ وَ الْبِسْنی زینَةَ الْمُتَّقینَ فی بَسْطِ الْعَدْلِ وَ کظْمِ الْغَیظِ وَ