یعنی یک حجابی هم به ضخامت دیوار چین بین ما و بین رسول اکرم واقع میشود، هرگز تعلیمات عملی او سرمشق زندگی واقع نمیشود و هرگز در اطراف آن فکر نمیکنیم تا بهرهمند شویم، زیرا او در روی این زمین زندگی نمیکرده است و از نظام ما و مدار ما خارج بوده است، و حال آنکه او از بشریت به پیغمبری رسید و به همین دلیل که با جنبه بشری و ناسوتی واجد جنبههای بسیار ارجمند عِلوی و ملکوتی بود از فرشتگان گوی سبقت برد؛ چون بشر است میتواند معلم و هادی و راهنمای بشر باشد. قرآن میفرماید: اگر فرضاً فرشتهای را مأمور رسالت میکردیم باز میبایست در صورت بشر و کسوت بشر درآید تا مردم او را مقیاس خود قرار دهند و کار خود را از او قیاس بگیرند [1]. اما ما به موجب همان میل به از دور دیدن، با یک جمله «کار پاکان را قیاس از خود مگیر» فاصلهای عظیم بین خود و مشعل هدایت انبیا و اولیا قرار میدهیم. گوینده آن شعر که میگوید: «کار پاکان را قیاس از خود مگیر» مقصود دیگری دارد که درست است؛ او میگوید خودت را مقیاس پاکان قرار نده و خیال نکن که حالات تو همه نمونهای است از همه افراد، پس به دلیل آنکه در تو نواقص و معایبی هست در همه افراد بشر هست، خیال نکن همه مانند تو خودخواه و خودپرست هستند، حاکم مطلق بر وجود آنها هم طمع و شهوت و هواست، احتمال بده کسانی باشند از بشر در حدی عالیتر و مقامی ارجمندتر، دارای روح و فکری بلندتر و عواطف و احساساتی راقیتر و لطیفتر، آنها از آنچه تو گرفتار آنها هستی آزادند. این بیت را مثنوی در داستان «بقال و طوطی» آورده که بقالی طوطیای داشت که با سخن آن طوطی مأنوس بود، در نبودن او آن طوطی نگهبان دکانش بود:

روزی بقال رفته بود و از قضا موشی پیدا شد. گربهای که آنجا حاضر بود، برای گرفتن موش جَستن کرد. طوطی از ترس، خودش را از طرفی به طرف دیگر پرتاب کرد؛ شیشه روغن بادام ریخت. بقال که آمد، دید روغن بادامها ریخته و پر و بال طوطی هم چرب است. به سر طوطی زد. پرهای روی سر طوطی ریخت و سرش