روزنامهها ثبت میشود مکرر میخوانیم که فلان جوان خودکشی کرد و نامهای از او به دست آمد که نوشته است احدی مسئول قتل من نیست، من خودم شخصاً دست به این اقدام زدم، علت اصلی مطلب این است که از زندگی خسته شدم. بعد که تحقیق کردهاند دیده شده که کتابهایی که مورد مطالعه این موجود بدبخت بوده کتابهایی بوده که به وسیله یک بدبختتر از خود او مبنی بر بدبینی و بدگویی از حیات و خلقت نگارش یافته است. اگر احصا بشود معلوم میشود که این گونه کتابها چقدر اشخاصی را به زندگی بیعلاقه کرده و چه روحیههای سالم و معصومی را مشوّش کرده و چه خانوادههایی را متلاشی کرده و چه عزمهای راسخی را از بین برده است.

اگر کسی مثلًا بستنی مسمومی بخورد به فاصله چند ساعت اثرش ظاهر میشود و فوراً به بیمارستان منتقل میگردد و آن بستنی فروش هم تحت تعقیب قرار میگیرد، ولی چه بسیار اشخاص که کتابهای مسمومی را میخوانند و آن کتابها روحیه آنها را فلج و بیحس میکند ولی نه خود آنها و نه مقامات مسئول متوجه نمیگردند که چنین ضایعهای رخ داده است.

آری، امام حسن مجتبی علیه السلام فرمود: عجبا که مردم درباره مأکولات خود میاندیشند که مثلًا غذای مسموم نخورند و اگر کسی غذای مسموم به خورد آنها بدهد او را تحت تعقیب قرار میدهند اما درباره افکار و معلومات و معقولاتی که به مغز خود فرو میکنند هیچ نمیاندیشند و توجه ندارند، و بسا هست که تا زنده هستند نسبت به آن شخص مسموم کننده علاقهمند هم هستند و به او ارادت میورزند.

عجبتر و مهمتر این است که فکر مسموم و خطرناکی رنگ دینی و صبغه مذهبی هم داشته باشد؛ دیگر خطر او صدبار مهمتر است. در تاریخ گذشته ما متأسفانه چقدر زیاد افکار مسمومی با رنگ و شکل دینی وارد بازار شده و خریداران زیاد پیدا کرده و کمتر کسی هم متوجه شده که این متاع تقلّبی است. آیا باور میکنید که این روحیه تنبل و جامد و سرد و خشک ما معلول همان متاعهای تقلّبی روحی است؟!.

لابد شنیدهاید که در اسلام دستور و قانونی هست مبنی بر اینکه نشر و خرید و فروش و حتی قرائت کتب ضلال حرام است مگر برای افراد معدودی که تحت تأثیر آن کتابها قرار نمیگیرند و با خواندن و قرائت آنها گمراه نمیشوند. این دستور شاید