روزی که انسان هرکار نیک خویش را حاضرشده میبیند و همچنین هر کار بد خود را، و دوست میدارد که ای کاش میان او و کار بدش فاصله زیادی میبود.

این آیه صراحت دارد که انسان عین این کارهای نیک خویش را به صورت مطلوب و محبوب میبیند و عین کارهای بد خویش را مصوّرشده به صورتهایی میبیند که سخت از آنها نفرت و وحشت پیدا میکند و دوست میدارد از آنها فرار کند یا آنها را از او دور کنند اما آنجا جای فرار و یا جدا کردن عمل انسان از انسان نیست؛ صورت تجسمیافته حاضر شده عمل انسان در آن جهان به منزله جزئی از وجود انسان است و جداشدنی نیست.

2. وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً [1].

هر عملی که در دنیا انجام دادهاند در آنجا حاضر میبینند.

مفاد این آیه عیناً مفاد آیه پیشین است.

3. یوْمَئِذٍ یصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِیرَوْا أَعْمالَهُمْ. فَمَنْ یعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیراً یرَهُ. وَ مَنْ یعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یرَهُ [2].

در این روز مردم بیرون میآیند برای آنکه (در نمایشگاه عمل) اعمالشان به آنها ارائه شود. پس هرکس به وزن یک ذره کار خیر انجام دهد آن را در قیامت میبیند و هرکس که به وزن یک ذره کار بد انجام دهد نیز آن را در آنجا میبیند.

انسان باقی و جاوید است. اعمال و آثار انسان نیز باقی و مضبوط و جاوید است و انسان در جهان دیگر با اعمال و اخلاق و مکتسبات خود در این دنیا زندگی