بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یذْکرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کثِیراً وَ لَینْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ ینْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِی عَزِیزٌ. الَّذِینَ إِنْ مَکنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ [1].

به مؤمنان به موجب آنکه مظلوم واقع شدهاند اجازه داده شد که با دشمن جنگجو بجنگند، خداوند بر یاری مؤمنان تواناست، همانها که از خانههای خود به ناحق بیرون رانده شدهاند و جرمی نداشته جز آن که گفتهاند پروردگار ما خداست. و اگر نبود که خداوند شر بعضی از مردم را وسیله بعضی دیگر دفع میکند، صومعهها، دیرها، کنشتها و مساجد که در آنجا فراوان یاد خدا میشود منهدم میگردید. خداوند کسانی که او را یاد میکنند یاری میکند، همانا خداوند نیرومندی فرا دست است، آنان را که اگر در زمین مستقر سازیم نماز را بپا میدارند، زکات را میپردازند، به معروف فرمان میدهند و از منکر باز میدارند. پایان کارها از آنِ خداست.

در این آیه میبینیم اجازه جهاد و دفاع را با اشاره به حقوق ازدسترفته مجاهدین آغاز میکند اما در عین حال فلسفه اصلی دفاع را امری بالاتر و ارزشی اصولیتر از حقوق از دسترفته عدهای ذکر میکند و آن اینکه اگر دفاع و جهاد در کار نباشد و اگر اهل ایمان دست روی دست بگذارند، معابد و مساجد که قلب پرتپش حیات معنوی جامعه است آسیب میبیند و از کار میایستد. در سوره نساء میفرماید:

لا یحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ [2].

خداوند فریاد به بدگویی را دوست نمیدارد مگر از کسی که مظلوم واقع شده است.