من و تو عارض ذات وجودیم

مشبّکهای مشکات وجودیم

همه یک نور دان اشباح و ارواح

گه از آیینه پیدا گه ز مصباح

تو گویی لفظ «من» در هر عبارت

به سوی روح میباشد اشارت

چو کردی پیشوای خود خرد را

نمیدانی ز جزء خویش خود را

برو ای خواجه خود را نیک بشناس

که نبود فربهی مانند آماس (1)

من و تو برتر از جان و تن آمد

که این هر دو ز اجزای من آمد

به لفظ «من» نه انسان است مخصوص

که تا گویی بدان جان است مخصوص

یکی ره برتر از کون و مکان شو

جهان بگذار و خود در خود جهان شو «2»

ای که در پیکار، «خود» را باخته

دیگران را تو ز «خود» نشناخته

تو به هر صورت که آیی بیستی

که منم این، واللَّه آن تو نیستی

یک زمان تنها بمانی تو ز خلق

در غم و اندیشه مانی تا به حلق

این تو کی باشی که تو آن اوحدی

که خوش و زیبا و سرمست خودی

مرغ خویشی، صید خویشی، دام خویش

صدر خویشی، فرش خویشی، بام خویش

گر تو آدمزادهای چون او نشین

جمله ذرات را در «خود» ببین «3»