نیهیلیزم امروز غرب» میگوید:

... آن بورژوازی پرشوری که «باستی» را فتح کرده و پرچم ناسیونالیسم را برافراشت، امروز چیزی ندارد که بدان بیندیشد مگر بیاندیشگی! نسل جوان اروپایی بر نقطه پوچ ایستاده است. امروز غرب دارد صادراتش را تحویل میگیرد: آشوب اجتماعی، نومیدی، سرگردانی، حس حقارت، نیهیلیزم را. او همه اینها را به ملتها و تمدنهای دیگر تحمیل کرده بود ...

نیهیلیست چنین میاندیشد که برای من نیست، بگذار مال هیچکس نباشد ... و بدین جهت به جانب انهدام خود میل میکند. اما عکسالعمل دیگر را در پیدایش نوعی فلسفه «بشردوستانه رومانتیک» میبینیم که در سطوح مختلفی روشنفکران غرب را به خود مشغول داشته است. یک سر آن راسل است با دیده ساده عملی و سر دیگر آن سارتر با دید فلسفی پیچیده و سخت و بیآرام و در این وسط روشنفکران سیاست و اقتصاد مثل تیبورمند که میکوشند راههای عملی برای مشکلات خود و دیگران بیابند.

اما سارتر ... با آن مشرب عارفانه و آزادیاش از هرچه رنگ تعلق پذیرد و آن تئوری پیچیده مسئولیت و تعهدش، نمودی دیگر از روح غربی است که با نوعی حس گناه میخواهد جبران مافات کند. سارتر مانند رواقیها به برادری و برابری بشر معتقد است و به حکومت جهانی، به آزادی و اختیار و به پرهیزکاری و پارسایی. سارتر، امروز نماینده آن تمایل روشنفکرانه در غرب است که میخواهد با افکندن خود به دامن «بشریتی کلی» خود را از اضطرابِ خالی شدن زیر پایش برهاند ... با جانشین کردن هومانیسم [1] به جای مذهب، از خدای کلی بشریت که جانشین خدای کهن شده است، برای خود و تمام غرب طلب آمرزش میکند.

نتیجه بارز انسانگرایی سارتر همان است که هرچندی یک بار او را میبینیم که بر مظلومیت اسرائیل اشک تمساح میریزد و از ستم اعراب، بالخصوص آوارگان