ویلیام جیمز درباره عمومی بودن این حس در همه افراد چنین میگوید:

احتمال دارد که مردمان از لحاظ درجه تأثیرپذیری از احساس یک ناظر درونی در وجودشان با یکدیگر اختلاف داشته باشند. برای بعضی از مردم بیش از بعضی دیگر این توجه، اساسیترین قسمت خودآگاهی را تشکیل میدهد. آنان که بیشتر چنین هستند محتملًا دینیترند، ولی اطمینان دارم که حتی آن کسان هم که میگویند بکلی فاقد آنند خود را فریب میدهند و حقیقتاً تا حدی دیندارند [1].

قهرمانهای افسانهای ساختن از پهلوانان و یا دانشمندان و یا رجال دینی، معلول حس تقدیس بشر است که میخواهد موجودی قابل ستایش و تقدیس داشته باشد و او را عاشقانه و در حد مافوق طبیعی ستایش نماید. ستایشهای مبالغهآمیز بشرِ امروز از قهرمانهای حزبی یا ملی، دم زدن از پرستش حزب، مرام، مسلک، پرچم، آب و خاک، واحساس میل به فداکاری در راه اینها همه معلول این حس است. احساس نیایش احساس [نیازی] غریزی است به کمالی برتر که در او نقصی نیست و جمالی که در آن زشتی وجود ندارد. پرستش مخلوقات به هر شکل، نوعی انحراف این حس از مسیر اصلی است.

انسان، در حال پرستش، از وجود محدود خویش میخواهد پرواز کند و به حقیقتی پیوند یابد که در آنجا نقص و کاستی و فنا و محدودیت وجود ندارد و به قول اینشتاین، دانشمند بزرگ عصر ما:

در این حال، فرد به کوچکی آمال و اهداف بشری پی میبرد و عظمت و جلالی را که در ماورای امور و پدیدهها در طبیعت و افکار تظاهر مینماید، حس میکند [2].